kulturgileak gizarte mugimenduetan - Euskara

dio sinesteari; horrela hitz egiteak sinestea bera ere indartu egiten du.
Baina, egintza magikoak amarruen ezjakintasunetik abiatuta baino ezin dira
burutu. Bestela adierazita, egintza magikoek egintza horien hartzaile den
eragile sozialaren konplizitatea behar dute ezinbestean.
Gizarte ordena orotan egon ohi da biolentzia sinbolikoa. Modu sinple
batean esanez, gizarte eragileen konplizitatea baliatuta ezartzen den
bortizkeria da biolentzia sinbolikoa. Bortxa hori burutu ahal dadin, gizarte
eragileek ezjakinean egon behar dute eta, aldi berean, onespena eskaini
behar diote menderatzaileari. Hala, biolentzia gisa ezagutzen ez den
inposaketa onesten da prozesu horretan. Zerk ahalbidetzen du, hortaz,
menderatze mota hori? Ikus dezagun. Gizarte eragileek aurre-erreflexiboak
diren funtsezko premisa batzuk onartzen dituzte eskuarki, abiaburuok
naturaltzat jotzen dituztelako besterik gabe. Izan ere, bizi diren gizarte
munduko egitura kognitiboak erabiltzen dituzte euren praktika sozialetan.
Gizarte ordena jakin baten barnean jaiotzen garen une beretik ziurtzat
hartzen ditugu era horretako postulatu eta axioma asko; ia irakaspenik ere
ez dute eskatzen, ez dira zalantzan jartzen, azken finean, “ordenaren”
barruan egon ohi dira.
Menderatze orok izan ohi du beti alderdi sinbolikoa. Mendekoa
egoerari dagokion indarkeriaz ohartzen ez denean burutzen da benetan
menderatzea. Indar harremana, beraz, mendekoen sinestean oinarritzen da.
Halatan, mendekoen onespenarekin batera indar erlazioa zentzuzko
harreman bilakatzen da. Hori dela eta, gizartean eragile batzuek daukaten
botere sinbolikoa ezarpena nozitzen dutenen laguntzarekin baino ez da
gauzatzen. Mendekotasunak, ikusten denez, ez dauka zerikusirik
borondatezko morrontzarekin, konplizitatea ez baita jakinaren gainean
bultzaturiko egintza kontzientearen emaitza izaten. Konplizitatea bera
180