Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

de tutuş içinde hareket eder. Başka bir deyişle anlama, söz konusu rabıtalar
sayesinde ve onların dahilinde kalarak kendini imlendirmektedir.
Söz konusu rabıtaların irtibat karakterine imlemek diyoruz. Söz konusu
rabıtalara aşina olan Dasein kendini onlarla “imlemektedir”. Böylelikle
Dasein, kendi varlığını ve varlık imkanını kendi dünya-içinde-
varoknası bakımından asli olarak anlamasını sağlar. Öte yandan bir-
şey-uğrunalık, bir-şey-içinliğe işaret etmektedir. Bu da bir ilintilendir-
meye, o da ilintililiğin ne- deliğine işaret etmektedir, işte söz konusu rabıtalar
kendi içlerinde asli bir bütünlük olarak birbirlerine kenetlenmiş
durumdadırlar. Onlar, Dasein’m kendini öncesel olarak kendi dünyaiçinde-var
olması dahilinde anlamasını sağlayan imleyişler olarak ne ise
öylelerdir. Söz konusu imleyişlerin rabıta bütününe biz imlenimsellik
diyoruz. İmlenimselliktir ki, Dasein'ııf hep kendisi olarak var olduğu
dünyanın yapısını meydana getirir. Dasein, imlenimsellik ile aşina olduğu
için, varlık minvali ilintililik (el-altında-olmahlık) olup, belirli bir dünya
içinde karşılaşılan ve bu sayede kendi bizatihiliğini açığa vurabilen varolaıılann
keş/edilebilirliğinin ontik imkan koşulunu oluşturmaktadır.
Böyle bir hal içindeki Dasein hep kendisi olarak var olmaktadır. Onun
varlığıyla zaten, el-altında-olanların birbirleriyle olan irtibatı özsel olarak
keşfedilmiş olmaktadır. —Dasein var olduğu müddetçe, kendini\
karşılaşılabilir bir “dünyaya” tabi kılmış olmaktadır. Başka bir deyişle,
özü itibariyle Dasein’m varlığına tabi-olm akhk aittir.
Öte yandan Dasein’m hep aşina olduğu imlenimselliğin kendisi, anlayan
Dasein’m tefsir edici Dasein olarak “imlenim” gibisinden şeyleri
açımlayabilmesinin ontolojik imkan koşulunu içinde taşımaktadır ki,
örneğin kelime ve dilin var olabilme imkanı de zaten bunlar üzerine temellenmektedir".
Açımlanmış imlenimsellik, Dasein’m eksistensiyal konstitüsyonu
olarak (yani Dasein’m dünya-içinde-varolması içinde), ilintililik bütününün
keşfedilebilirliğinin ontik imkan koşulunu oluşturmaktadır.
El-altında-olanın varlığını ilintililik olarak belirlemiş, hatta bizatihi
dünyasallığı bile bir imlenim rabıtası olarak tespit etmiş durumdayız.
Peki bu durumda, dünya-içindeki varolanların “tözsel varlıkları’’ basit
bir ilişkiler sistemi içinde eriyip kaybolmuyor mu? Ayrıca, ilişki dediklerimizin
aslında [88] “düşüncemizde” bulunduklarından hareketle,
a) İnsanın içinde m evcut olduğu şurada-varolmakhk.
b ) Fakat bir öznenin bensel fiili davranışı olarak değil- Daha ziyade: Dasein ile varlık.
c) Doğru değil. Dil depolanmış bir şey değildir, hakikatin şuradahk olarak asli özü itibariyle
v ar olmasıdır.
90