Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

Öncelikle [lifade”nin yardımıyla, anlama ile tefsir için konstitülif bir
vapı olan “ne-için”ligin ne surette modifiye edilebilir olduğunu açığa çıkarmak
mümkün olabilmektedir. Böylelikle anlama ile tefsir gün ışığına
çok daha keskin biçimde çıkacaktır. Dahası, ifadenin analizi, funda-
mental ontolojik meselemiz çerçevesi içinde müstesna bir yere sahiptir,
çünkü Eskiçağ ontolojisinin en kritik başlangıç aşamasında logos, sahih
varolana erişim sağlayan ve bahsedilen varolanın varlığını belirleme işlevi
gören yegane rehber sayılmıştır. Nihayet ifade, eski zamanlardan
beri hakikatin birincil ve sahih “yeri” olarak görülmüştür. Söz konusu
fenomen, varlık sorunuyla o kadar içli dışlıdır ki, buradaki incelememizi
sürdürdüğümüzde zorunlu olarak hakikat sorunuyla karşılaşılacaktır.
Hatta bahsedilen fenomen, her ne kadar açık biçimde olmasa da, hakikat
sorununun boyutu içinde yer almaktadır. İfadenin analizi, bu sorunsalı
da hazır hale getirecektir.
Bundan sonraki sayfalarda ifade terimine üç imlem atfediyor olacağız.
Bunların üçü de bahsedilen fenomenin kendisinden neşet ettiği gibi,
kendi aralarında ilişkili olup, oluşturdukları bütünle ifadenin eksiksiz
yapısını ihata etmektedirler.
1. Birincil olarak ifade gösterim demektir. Bununla, logos’un asli anlamı
olan apophansis’i sabitlemiş oluruz: Varolanları kendilerinden hareketle
görünür kılmak. “Çekiç çok ağır” ifadesinde, bakışımız için keşfedilen
şey “anlam” değil, el-altmda-olmaklık minvaline sahip bir varolandır.
Söz konusu varolan elle tutulabilecek ve “gözle görülebilecek”
mesafede olmasa bile, yukarıdaki gösterim varolanın kendisine dair
olup, onun salt tasavvuru hakkında değildir (ne “sadece tasavvur edilen”
bir şeydir, ne de ifade edenin psişik bir hali ya da bahsedilen varolana
dair tasavvurudur).
2. İfade ile predikasyon adeta aynı şey demektir. Bir “özne”nin “yüklemi”
“ifade” edilir. Özne yüklem tarafından belirlenir. İfadenin söz konusu
imleminde ifade edilen şey, yüklem değil “çekicin kendisi”dir.
Öte yandan, ifade eden, yani belirleyen ise “çok ağır” ifadesinde yatar.
İfadenin bu ikinci imlemine sahip olan ifade edilen şey (yani bizatihi
belirlenen şey), [155] söz konusu terimin birinci imlemine göre ifade
edilene kıyasla içerik bakımından daraltılmış durumdadır. Bir predikasyon
her ne olursa olsun aslında hep bir gösterimdir, ifadenin ikinci im-
lemi, birincisinde temellenmiştir. Predike edici eklemlemenin unsurları
(özne - yüklem) gösterim içinden neşet etmektedir. Belirleme, keşfi
Öncelikle sağlıyor değil, dikkate taşıma hali olarak bakışı öncelikle bizatihi
kendini-gösterene (çekice) sınırlandmyordur. Görmeyi bu şekil­
163