Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

Böylece herkes, hergünkülük içindeki Dasein’ı ibra etmiş olur. Sadece
bu da değil. Varlığı ibra ederek herkes, Dasein’a [128] kolaylık da
sağlamış olur, tabii eğer Daseinda bir hafife alma ve kolaya kaçma eğilimi
varsa. Herkes söz konusu varlık ibraı yoluyla ilgili Dasein’a sürekli
olarak kolaylık sağlayarak, kendi inatçı hakimiyetine sahip çıkıp onu
sağlamlaştırmaktadır da.
Herkes başkasıdır ve kimse kendi değil. Hergünkü Dasein kim diye
sorulduğunda cevap herkes’tir. Herkes, Dasein’ın beraber-olmaklık içinde
zaten kendini hep teslim ettiği hiç İlimse’dir.
Hergünkü beraber-olmaklığın yukanda ortaya konulan varlık karakterleri
içinde (ki bunlar mesafelilik, vasatlık, tesviye, kamu, varlık
ibraı ile kolaylık sağlamadır), Dasein’ın en yakın “sabitliği” yatmaktadır.
Söz konusu sabitlik, bir şeyin devamlı mevcut-oluşuyla ilgili olmayıp,
Dasein’m birlikte-olma varlık minvaliyle ilgilidir. Kendi Dase-
in’ımm ve başkasının kendiliği, yukarıda sayılan haller içinde henüz
kendini bulmuş veya kaybetmiş değildir. Bahse konu var olma tarzı,
Dasein’m olgusallığmın tenkisi anlamına gelmemektedir. Keza hiç kimse
olarak herkes de hiçlik demek değildir. Aksine, bahse konu varlık
minvali içindeki Dasein bir ens realissimum’dur (eğer “gerçek”, Dase-
in’sal varlık olarak anlaşılacak olursa).
Mamafih genel bakımdan Dasein gibi herkes de bir mevcut-olan değildir.
Herkes alenen davrandıkları ölçüde anlaşılamaz ve gizlenmiş hale
gelseler de hiçleşmezler. Tarafsız ontik-ontolojik “bakış” bize onu,
hergünkülüğün en “gerçek öznesi” olarak açığa vurur. Örneğin mevcut-olan
bir taşa eriştiğimiz gibi herkese erişemiyor olmamız, herkesin
varlık minvali hakkında herhangi bir hükme vardıramaz. Dolayısıyla
herkesin “aslında” bir hiç olduğu yönünde alelacele bir karara varılma-
malıdır. Aynı şekilde söz konusu fenomenin, birçok öznenin birarada-
mevcut-olmaklıgınm bilahare cemmedilmiş sonucu diye “ilan” edilmesiyle
ontolojik bir yorumda bulunulduğunu düşünmek de doğru değildir.
Aksine, varlık kavramlarının çalışılması, reddedemeyeceğimiz bu
fenomenleri kendine rehber kabul etmek durumunda kalacaktır.
Öte yandan herkes, pek çok öznenin üzerinde dolanan bir “evrensel
özne” de değildir. Böyle bir tasavvur, “öznelerin” varlığını Dasein’sal
olarak anlamadığımızda ortaya çıkabilir. Bu durumda özneler, karşılaşılan
cinsin fiilen mevcut-olan durumlan olarak öne sürülmüş olurlar.
Böyle bir öne sürmede, sadece tek bir ontolojik olanak geriye kalır: Durum
olmayan her şey cins ve tür bakımından anlaşılmaktadır. Oysa herkes;
şu veya bu Dasein'ın cinsi [129] olmadığı gibi, bahse konu varo­
135