Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

anlamlar arayan ve kara kara düşünen bir girişim olamayacaktır. Aksine,
Dasein’ın anlaşılabilirliği içinde dikelip gelen varlığın bizatihi kendisini
soruşturuyoruz burada. Varlığın anlamı, asla varolanla veya varolanın
taşıyıcı “zemini” olarak varlıkla bir karşıtlık içinde bulunamaz.
Çünkü “zemin” sadece anlam olarak erişilebilen olan bir şeydir, bir manasızlığın
dipsizlik zemini olsa bile.
Şuradalığm açımlanmışlığı olarak anlama, daima dünya-içinde-var-
qlmanın bütünüyle alakalıdır. Dünyaya dair her anlama içinde varoluş
da onunla birlikte anlaşılmış olur (ve tersi). Her türlü tefsir, ayrıca, hatları
belli olan bir ön-yapı içinde hareket eder. Anlayışa yataklık etmesi
beklenen her tefsİT, tefsir edilecek olanı zaten önceden anlamış olmalıdır.
Bu olgunun çoktan beridir farkına varılmış olduğu halde, bu sadece
anlama ile tefsirin türetilmiş suretleri demek olan filolojik yorumlamalar
sırasında ciddiye alınmıştır. Filolojik yorumlamalar, bilimsel bilgi
dairesi içinde yer alır. Bu ve benzeri bilgiler, temellendirilmiş teşhir
edişin katiyetine gerek duyar. Bilimsel kanıt, ödevi gereği, kanıtlayacağı
şeyi önceden varsayamaz. Peki öyleyse, eğer tefsir, zaten anlaşılmış
olan dahilinde hareket ediyor ve oradan besleniyorsa, o zaman, nasıl
olacak da birtakım bilimsel sonuçlar ortaya çıkarabilecek ve bunu, kısır
döngü içinde dolanmadan yapabilecek? Üstelik önceden var sayılan söz
konusu anlayışın, sıradan bir insan ve dünya malumatı içinde hareket
ediyor olması nasıl bir etki yaratacaktır? Mantıkbilimin en elementar
kurallarına göre kısır döngü bir circulus vitiosus’tur. Ama bununla, tarih-
bilimsel tefsir işi, a priori olarak kati bilgi sahasının dışma itilmiş olmaktadır.
Anlamadaki kısır döngü olgusunu ortadan kaldırmadıkça ta-
rihbilim, daha az kati olan bilgi imkanlarıyla idare etmek durumundadır.
Fakat genellikle, bahse konu eksikliğin “nesnelerinin” “tinsel önemi”
haiz olduğu söylenerek onun bununla bir nebze ikame edilmesine
izin verilmektedir. Ama aslında daha ideal olanı (tarih yazıcıların kendi
görüşü de bu yöndedir), kısır döngüyü mümkünse önleyebilmek ve
güya doğa bilgisinde olduğu gibi gözlemcinin bakış açısından bağımsız
bir tarihbilim yaratabilme ümidini beslemektir.
[153] Fakat kısır döngüyü bir vitiosum olarak görm ek ve onu önleme
yollarını aram ak, hatta onun kaçınılmaz bir kusur olduğunu “hissetm ek”,
anlamayı baştan sona yanlış anlam ak demektir. Zira amaç, anlama ile tefsiri
belirli bir bilgi idealine yaklaştırmak değildir. Zaten bahsedilen bilgi
ideali de anlamanın yoz türü olsa da o, mevcut-olanm kavranışına
dair gayet meşru olan görevini izlerken, kendi özsel anlaşılmazlığı yüzünden
yolunu kaybetmiş durumda olmaktadır. Olası tefsirlerin temel
161