Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

tihi dünya-içinde-varolmaktır. Peki, havfın nedeni, korkunun nedeninden
fenomenal bakımdan nasıl ayırt edilmektedir? Havfın nedeni dün-
ya-içiııde bir varolan değildir. Bu yüzden de onunla özsel bir ilintililik
içinde olamaz. Buradaki tehdit belirli bir fenalık karakterine sahip değildir.
Tehdit edilene, özel bir fiili varlık imkanı olmaklığıyla belirli bir
cepheden gelinerek isabet edilemez. Havfm nedeni tümüyle belirsizdir.
Bu belirsizlik, hangi dünya-içindeki varolanın tehditkar olduğunu fiilen
muallakta bıraktığı gibi, dünya-içindeki bu varolanın esasen “ehemmiyetli”
olmadığını da ifade eder. Dünya içinde el-altında-olan ve mevcut-
olan hiçbir şey, havfm nedeni olma işlevini göremez. El-altında-olanla-
rın ve mevcut-olanların dünya-içinde keşfedilen iltintililik bütünü bizatihi
kayda değer değildir. Söz konusu ilintililik bütünü kendi içinde sö-
,nüp gider. Dünya artık tamamıyla imlenimsellik karakterinden arınır.
Havf içindeyken şunlar ve bunların belirli bir tehdit ilintisi oluşturma
imkanı ortadan kalkar.
Bu sebeple havf, tehditkar olanın yaklaşacağı belirli “buradan” ve
“şuradan” gibi yönleri “görmez”. Tehditkar olanın hiçbir yerde oluşudur
havfm nedenini karakterize eden. Havf neden havf içinde olduğunu
“bilmez”. Ancak buradaki “hiçbir yerde" oluş, hiçbir şey demek değildir.
Zira tam da hiçbir yerde oluş, esasen onun havalisini temellendirir,
yani özsel olarak mekansal olan içinde-var-olmaklık bakımından dünyanın
açımlanmışlığım temellendirir. Aynı sebepten ötürü tehditkar
plan, belirli bir yönden gelerek yakınlığın yakınma gelemez, o hep “şuradadır”
- ama yine de hiçbir yerdedir. O kadar yakımmızdadır ki, içimizi
sıkar ve nefesimizi daraltır - ama yine de hiçbir yerdedir.
Havfm nedeni bağlamında “hiçbir şey değildir ve hiçbir yerde değildir”
hali kendini açımlar. Dünya-içindeki hiçin ve hiçbir şeyin ayak diremesi,
[1871 fenomenal olarak şu demektir: Havfm nedeni bizatihi dünyanın kendisidir.
Kendini hiçle ve hiçbir yerde açığa çıkaran topyekun ehemmiyetsizlik,
dünyevi gaiplik anlamına gelmeyip, dünya-içindeki varolanın bizatihi
ehemmiyetten öylesine yoksun olması demektir ki, dünya-içinde olanın
söz konusu ehemmiyetsizliğinin temeli üzerindeki dünya, kendi dünyalığını
işte tam da bu esnada kendini ona biricik biçimde iliştirir.
İçimizi daraltıp sıkan şu veya bu değildir, hatta bütün mevcut-olan-
lann cemştn toplamı da değildir. Bizi daraltan el-altında-olanlarm im kanı,
yani dünyanın bizatihi kendisidir. Havf dindiğinde, hergünkü sözler
devreye girer: “aslında hiçbir şey değildi”. Aslında bu söz, ontik olarak
onun neîiğine çok iyi isabet etmektedir. Çünkü hergünkü sözler, el-altın-
da-oianlarla ilgilenme ve bunlar hakkında söz etme üzerine gider. Dola­
197