Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

izatihi varlık halleri oldukları görülmektedir. Ama söz konusu varolan
herhangi bir varolan olm ayıp, soruyu soran olarak hep bizleriz. Dolayısıyla
varlık sorusunu çalışmak şu demektir: bir varolanın (soruyu soranın)
kendi varlığı içinde şeffaf kılınması. Bu sorunun sorulması, bir varolanın
varlık hali olduğu için, bizatihi neyin sorulduğu (yani varlık1)
tarafından özsel olarak belirlenmektedir. Başka varlık imkanlarının yanı
sıra soru sorma varlık imkanına da sahip olup, hep bizzat bizler olan
bu varolana, terminolojik olarak Dasein diyoruz. Varlığın anlamına ilişkin
sorunun belirtik ve şeffaf olarak formüle edilmesi, bizden evvela bir
varolanın (Dasein’ın) kendi varlığı5 bakımından uygun biçimde açığa
kavuşturulmasını istemektedir.
Fakat böyle bir girişimle açıkça kısır bir döngü içine düşülmüş olunmuyor
mu? Zira ilk önce varolanı kendi varlığı içinde belirleme durumunda
kalmak ve bundan sonra onun üzerinden varlığa ilişkin soruyu
sormaya kalkışmak fasit bir daire içinde dolanmaktan başka nedir ki?
Nitekim verilen yanıtta sunulması beklenen şey, sorunun çalışılabılme-
si bakımından önceden “varsayılmış” olmuyor mu? Oysa incelemelerde
izlenecek somut yollar üzerine akıl yürütülürken bunlar hakkında öne
sürülen formal itirazlar (örneğin temel ilkeler alanında araştırma yapılırken
kullanılan argümanlarda “döngüsel kanıtlama” yapıldığı kolayca
iddia edilebilir) daima semeresiz kalmak durumundadır. Zira bu tür itirazlar,
konunun anlaşılmasına hiçbir katkı sağlamadığı gibi, inceleme
alanına nüfuz etmemizi de engeller niteliktedir.
Aslında ana hatları çizilen sorunun formülasyonunda olgusal açıdan
herhangi bir kısır döngü söz konusu değildir. Çünkü bir varolanı kendi
varlığı içinde belirlemek için daha önce varlığın anlamına ilişkin apaçık
bir kavramın kullanıma hazır olarak sunulmuş olması gerekmez.
Eğer aksi olsaydı, şimdiye dek herhangi [8] bir ontolojik bilgiye sahip
olamazdık - herhalde olgusal olarak buna sahip olduğumuzu kimse inkar
etmeyecektir. Şimdiye dek geliştirilen tüm ontolojilerde “varlık”ın
önceden “varsayıldığı” doğru olsa da o, kullanıma hazır bir kavram anlamında
(yani aranılanın karşılığı olarak) varsayılmamıştır. Varlığın önceden
“varsayılması”, ona öncesel olarak bakış yöneltme karakterine sahiptir.
Verili olan varolana bu şekilde bakış yöneltilerek, onun kendi
varlığı içinde kendini şimdilik kaydıyla ifade etmesi sağlanır. Varlığa
yönelik bu rehberlik edici bakış yöneltimi, her daim içinde hareket etti)
Şurada-varolmaklık: Varlığın hiçliği içine tutııluvermişlik, bir rabıta olarak tutulmuşluk.
e) Fakat bu varolandan, varlığın anlamını okumamız söz konusu değildir.
7