Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

likte-oluşumuzdur, ondan koparılma endişemizdir. Korkunç olan,
korkuda paydaş olanı doğrudan hedef almaz. Başkası için korkarken,
kendimizi bir şekilde onunla ilgilendirmeyiz ama yine de birlikte-Da-
sein’ın tesir ediciliği içinde korkulduğundan onunla beraberce ilgilenmiş
oluruz. Dolayısıyla başkaları için korkma, olsa olsa tesiri azaltılmış
bir kendim-için-korkma demek değildir. Burada söz konusu olan,
"his tonları’’nın dereceleri olmayıp eksistensiyal hallerdir. Başkaları
için korkmak, “sahiden” bir korku olmadığı için spesifik sahiciliğini
kaybediyor da değildir.
Korku fenomeninin bütününü oluşturan tesis edici momentler çeşit
çeşittir. Bu yüzden korkmanın birbirinden farklı varlık olanakları ortaya
çıkar. Tehditkar olanın karşılaşma yapısında, yakmdakinin yakınlaşması
bulunur. Tehditkar olan bir şey, “henüz değil ama her an olabilir"
durumundayken ilgilenilen dünya-içinde-varolmamn içine apansızın
düşüverdiğinde korkumuz dehşete dönüşür. Dolayısıyla tehditkar olan
şeyler şu şekilde tefrik edilir: Bir yandan tehdit edici şeyin en yakma yakınlaşması,
diğer yan dansa yakınlaşmanın karşılaşma minvalinin bizatihi
kendisi, yani apansızlık. Dehşetin nedeni, öncelikle bildik ve tanıdık
bir şeydir. Fakat eğer tehdit edici olan, tümüyle aşina olmama karakterine
sahipse korku ürpermeye dönüşür. Ve eğer tehdit edici olanla
ürpertici olma karakteri içinde karşılaşmıyorsa ve aynı zamanda karşılaşma
karakteri dehşet vericiyse (yani apansızsa), o zaman korku donakalm
aya dönüşür. Korkunun diğer varyasyonları arasında utangaçlık,
çekingenlik, tedirginlik, şaşkınlık da vardır. Korkunun bütün modifikasyonları,
kendimin-bulunuş imkanları olduğundan, dünya-içinde-va-
rolma olarak Dasein’ın “korku içinde" olduğuna işaret edilegehnekte-
dir. Bahse konu “korkuyor-olmaklık”; ontik anlamda olgusal ve “tikel”
bir istidat olarak anlaşılmamalıdır. Aksine o, esasen Dasein’ın özsel bulunuşunun
eksistensiyal imkanı olarak anlaşılmalıdır (ama o, onun yegane
imkanı da değildir).
§ 31. Anlama Olarak Şurada-Var-Olma
“Şuradalığın’1varlığının kendini bulundurduğu eksistensiyal yapılardan
birisi de bulunuştur. Bahse konu bu varlık, onunla eşit derecede
asli olarak, anlam ayı da tesis eder. Bulunuş hep bir anlayış iledir,
fakat özelliği onu örtbas etmesidir. Anlamak daima bir haletiruhiyeyledir.
[143] Bunu fundamental bir eksistensiyal1 olarak yorumluyora)
Futıdam ental-ontolojik, yani varlığın hakikat ilimisinder. hareketle.
150