Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

pensio in ...) taşır ki, o zaten hep öyledir. Ve aynı zamanda tam da bu o
varlıktır ki, Dasein dünya-içinde-varolmak olarak ona tevdi edilmiştir.
Havfın niçinin havfın nedeni olduğu açığa çıkmış olmaktadır böylelikle:
dünya-içinde-varolmak. Havfın nedeni ile niçininin aynı oluşu,
bizatihi havf içinde olma için de geçerlidir. Çünkü havf içinde olmak,
bulunuş olması bakımından dünya-içinde-varolmanın bir temel suretidir.
Açımlama ile açımlanamn eksistensiyal aynılığı (burada dünya dünya
olarak, içinde-var-olm aklık da münferitleşmiş, sa f ve fırlatılm ış varlık imkanı
olarak açımlanmış olmaktadır), havf fenom eni sayesinde müstesna bir
bulunuşu buradaki yorumumuzun teması olarak sağladığımızı gösterm ektedir.
Havf böylece Dasein'ı “soîus ipse" olarak münferitleştirmekte ve
açımlamaktadır. Fakat söz konusu eksistensiyal “solipsizm”, dünyasız
bir karşılaşmanın masumane boşluğu içinde yer alan yalıtılmış bir özne
nesnesini varsaymak anlamına gelmez. Aksine burada Dasein, ekstrem
anlamda kendi dünyasıyla bir dünya olarak ve bu suretle de kendisiyle
dünya-içinde-varolmak olarak karşılaşır.
Bir temel bulunuş olarak havfın böyle bir açımlama minvaline sahip
olduğunu yine hergünkü Dasein tefsiri ve sözleri en tarafsız biçimde
tevsik etmektedir. Daha önce demiştik ki, bulunuş “afiyetimizi” açımlar.
Havf içindeyken ise “tekinsizlik" içinde oluruz. Öncelikle burada,
Dasein’m havf içindeyken ne içinde olduğunun kendine has belirsizliği
dile gelmiş olur: hiç ve hiçbir yer. Ama tekinsizlik aynı zamanda içinde-kimse-bulunmayan
da demektir. Dasein’m temel konstitüsyonuna
ilişkin başlangıç niteliğindeki bazı fenomenal ilamlarda bulunurken,
içinde-var-olmaklığın eksistensiyal anlamım “içindeliğin” kategoriyal
imleminden ayırt etmiş ve içinde-var-olmaklığı bir yerlerde ikamet etmek
veya bir şeylerle aşina olmak olarak belirlemiştik.1 lçinde-var-ol-
maklığm bu karakterini daha sonra somutlaştırarak herkesin hergünkü
kamusallığı fenomeni aracılığıyla ortaya koymuştuk. Herkesin hergünkü
kamusallığı, teskin edilmiş kendine güven duymayı, kendiliğinden
anlaşılan bir “içinde birilerinin bulunuşunu” [189] Dasein’m vasati
hergünkülüğü içine taşır.2 Oysa havf, Dasein’ı “dünyaya” düşkün mas-
solunnjuşiuğundan çekip çıkarır. Böylelikle onun hergünkü aşinalığı
bir anda çöker. Dasein münferitleşir, ama bunu dünya-içinde-varolmak
olarak yapar. Böylece içinde-var-olmaklık, bir eksistensiyal “hal” olan
içinde-kimsenin-olmamaklığına dönüşüverir. İşte “tekinsizlikten” bahsettiğimizde
tam da bundan söz ediyor olmaktayız. .
1) Krş. § 12, s. 53 vd.
2) Krş. § 27, s. 126 vd.
199