Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

yorumunu, ilgilenici dünya-içinde-varolmamn zamansallığını kanıtlayarak
delillendirmiştik. Sahih bütün-olma-imkanınm analizi sayesinde
ölüm, vecibe ve vicdanın ihtimam-göstermeklik içine kök salmış
olup eşit derecede asli olan rabıtasını açığa çıkarabilmiştik. Dasein’ı
kendi sahih varoluşunun tasarımının haricinde başka asli biçimde anlamak
başka mümkün müdür?
Eksistensiyal analitiğe ilişkin bundan daha radikal bir hareket noktasını
tayin etme imkanını göremediğimiz halde, özellikle hergünkülü-
ğün ontolojik anlamına dair önümüzdeki irdeleme söz konusu olduğunda
oldukça ağır bir itirazla karşı karşıya kalınmaktadır. O da şudur:
Eksistensiyal analizimizin ön-sahipliğine Dasein’m sahih varhfe-bütünü
olarak Dasein’m bütünü gerçekten de taşınmış olmakta mıdır? Dase-
in'ın bütünlüğüne ilişkin soru formülasyonu, sahici bir ontolojik sarih-
liğe sahip olabilir gerçekten de. Hatta sorunun kendisi, hitama yönelik
varlık konusunun [373] nazara taşınmasıyla cevabını bulmuş bile olabilir.
Fakat ölüm, Daseinın sadece “hitamıdır”, yani formal olarak ele
alınacak olursa, Dasein’m bütünlüğünü çevreleyen ucun sadece biridir.
Zira öteki “uç”, “başlangıç”tır, “doğum”dur. Öyle ki, aradığımız bütünlüğü
temsil eden tam da doğum ile ölüm “arasında” kalan varolandır.
Dolayısıyla analitiğimiz, şu ana kadar varolmakta olan varhk-bütününü
cihet kabul etmiş olmasına ve ölüme yönelik sahih ve gayrisahih varlığı
sahici biçimde açığa çıkarmış olmasına rağmen “tek taraflı" kalmaya
mahkumdur. Burada Dasein, adeta “ileriye yönelik” varoluşuyla, olmuş
bitmiş herşeyi “ardında bırakarak” temalaştınlmıştır. Başlangıca yönelik
varlık ise hiç dikkate alınmadığı gibi, Dasein’m doğum ile ölüm arasında
uzayıp gittiği de dikkate alınamamıştır. Keza Dasein ın sürekli olarak
kendini içinde tuttuğu “yaşamın rabıta bütünü” varlık-bütününün
analizi sırasında gözden kaçırılmıştır.
O halde,'doğum ile ölüm arasındaki “rabıta” denilen şey ontolojik
bakımdan tümüyle karanlıklar içinde durduğu için Dasein’m bütünlüğünün
varlık anlamını zamansallık olarak tayin etmişliğimizi geri almak
zorunda mı kalacağız acaba? Yoksa daha önce ortaya çıkardığımız
zam ansallık bize, söz konusu “rabıtaya” ilişkin eksistensiyal-ontolojik
sorunun yanlış anlamaya mahal vermeyen bir istikamet bulabilmesine
yarayan zemini sağlayabilecek midir? Belki de bu incelemeler kapsamında
hiçbir meseleyi hafife almamayı öğrenmiş olmak epey bir kazanım
sağlamış olur bize.
Doğum ile ölüm arasındaki “yaşam rabıtasını” karakterize etmekten
daha “kolay" ne olabilir ki, denilebilir? Bu rabıta, “zaman içinde” cereyan
396