Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

nndan bir şeyler kaybettiklerini anlamak burada asla mümkün olamamaktadır.
Sürat değişimi “sertlik" gibisinden bir şeyi olanaksız kıldığı
halde süratli cisimler yine de cisim-olmaklıklannı muhafaza ediyorlarsa
bundan, sertliğin, söz konusu varolanların varlığına ait olmadığı anlamı
çıkar. Eademque radone ostendi potest, et pondıts, et colorem, et ali-
as omtıes eiusmodi qualitates, quae in materia corporea sintiuntur, ex ea
tolii posse, ipsa Integra remanente; unde sequitur, a nulla ex i/fis eius /yani
extensionis] naturam dependere.1Buna göre, res corporea'ntn varlığını
tayin eden şey extensio’dur; omnimodo divisibile, figurabile et mobile’dir:
bölünebilirliğin, şekillendirilebilirliğin ve hareketliliğin her türlü minvaline
göre değişebilendir; capax [92] mutationumdur: bütün bu değişimler
içinde sabit kalandır (remanet). Bir cismani nesnede, yukarıdaki
anlamda daimi kalım a denk gelen şey, cismani nesnedeki sahih varolandır;
öyle ki, söz konusu tözün tözselliği işte tam da onunla nitelenir.
§ 20. “Dünya”nın Ontolojik Belirleniminin Temelleri
Res extensa’nm ontolojik karakteristiğinin neşet ettiği varhk düşüncesi
tözselliktir. Per substantiam nihil aliud intelligere possumus, quam
rem ita existit, ut nulla alia re indigeat ad existendum. Töz dendiğinde,
var olabilm ek için başka herhangi bir varolana ihtiyaç duymayan ve bu
suretle olduğu gibi var olan’ı anlamaktan başka çaremiz yoktur.1 Başka
deyişle, bir “töz”ün varlığı, muhtaçsızlıkla karakterize edilmektedir.
Kendi varlığı bakımından başka bir varolana esasen muhtaç olmayan
bir şey, töz düşüncesinin sahih anlamını tatmin etmiş olur - işbu varolan,
en s perfectissimum' dur. Substantia quae nulla plane re indigeat, unica
tantum potest intelligi, nempe Deus.z Burada “Tanrı”, ens perfectissimum
olarak anlaşıldığında, salt ontolojik bir terim olmaktadır. Tanrı kavramıyla
birlikte yine “doğal olarak” anlaşılan şey olan muhtaçsızlık da,
böylelikle tözselliğin tesis edici unsurunun ontolojik tefsirini mümkün
kılmaktadır. Aiios vero omnes (res), non nişi ope concursus Dei existere
posse percipimus,+Bütün varolanlar (eğer Tanrı değillerse), en geniş anlamıyla
yaratılmaya ve muhafaza edilmeye muhtaçtırlar. Demek ki, bir
mevcut-olanı oluşturacak şekilde yaratılma ya da yaratılmaya muhtaç
olmama, “varlık”m anlaşılmasını tayin eden ufku oluşturmaktadır.
Tanrı olmayan her varolan bir ens creatum'dur. Varlıkları bakımından
1) A.g.y., II, no. 4, s. 42.
2) A.g.y., no. 51, s. 24.
3) A.g.y., no. 51, s. 24.
4) A.g.y., no. 51, s. 24.
95