Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

§ 30. Bulunuşun Bir Hali Olarak Korku1
Korku fenomenine üç cepheden bakılabilir: Biz buna göre neden
korkulduğunu, korkmanın kendisini ve esasen ne hakkında korkulduğunu
analiz edeceğiz. Söz konusu olanaklı ve birarada olan bu cepheler
tesadüfi değildir. Zira bulunuşun yapısı, esasen onlarla ortaya çıkar.
Analizin tamamlanabilmesi için ayrıca, onların çeşitli yapı momentlerini
alakadar eden korkunun olası modifikasyonlarına işaret edilecektir.
Neden korkulduğu (yani “korkunç” olan) daima dünya-içinde karşılaşılan
ve varlık minvali el-altmda-olan, mevcut-olan ya da birlikte-Dasein
olan bir şeydir. Çoklukla ve çoğunlukla “korkunç” olabilen varolanlar
hakkında ontik bir takrirde bulunacak değiliz. Zira korkunç olanı
kendi korkunçluğu içinde fenomenal olarak belirlemek lazım gelmektedir.
Korkmada karşılaştığımız korkunçluğa bizatihi ne ait olmaktadır?
Neden korkulduğu, tehditkarlık karakterine sahiptir. Buna pek
çok şey dahildir: 1. Karşılaşılanın ilintililik türü fenalık olup o, kendini
bir ilintililik rabıtası içinde gösterir. 2. Bahse konu fenalık, belirli bir taalluk
etme dairesini hedef almakta olup, ayrıca bizatihi kendisi de böyle
belirlenmiş olduğundan belirli bir havaliden gelmektedir. 3. Havalinin
kendisi ile bu havaliden çıkagelene “tekinsiz” denir. 4. Fena olan,
bir tehdit aşamasındayken bile henüz hakim olunacak yakınlıkta değilse
dahi bize yanaşan niteliğine sahiptir. Böylesi bir yanaşma içinde fenalık
intişar eder ve tehdit karakterine burada sahip olur. 5. İşbu yanaşma,
yakın içindeki bir yanaşmadır. En yüksek derece fena olabilen ve
sürekli olarak yakma gelip de aslında uzakta olan, fenalığı bakımından
gizli kalır. Yakında olanın yanaşması olarak fenalık tehditkardır - isabet
ederde, etmez de. [141] Yanaşma sırasında söz konusu “olabilir de,
olamaz da” halt iyice belirir. Bu çok korkunç, deriz artık. 6. Bunda şu
yatar: Yakında olanın yanaşması olarak fenalık, vaki olmama ile geçip
gitmenin meydana vurulan imkanım beraberinde taşır ki, bu, korkmayı
ne azaltır, ne de bitirir, aksine onu daha da artırır.
Korkmanın bizatihi kendisi, yukarıdaki şekilde karakterize edilen
tehditkar olanın umurunda olucu biçimde serbest bırakılmasıdır. Yani
evvela müstakbel bir kötülüğün (malum futurunı) varlığı tespit edilir ve
ardından bundan korkulur, diye bir durum söz konusu değildir. Ama
korkmanın kendisi de yanaşanı öncelikle teyit eden değildir, aksine yanaşanı
korkunçluğu içinde öncelikle keşfedendir. Böylece korkma korkarak
ve dikkatini açıkça buna yönelterek korkunçluğu “açıklığa” ka­
1) Krş. Aristoteles, Reıorik, B 5, 1382 a 20 - 1383 bil.
148