Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

aşka bir şeymiş gibi gösterm ek yoktur. Zeminsiz dayanaksız söz söyleme
ve bunu başkalarına nakletme zaten yeter de artar, açımlanmanın
kapanmaya dönüşmesi için. Çünkü söylenen söz, öncelikle hep
“söyleyici”, yani keşfedici olarak anlaşılmaktadır. Dolayısıyla lakırtı,
' tabiatı icabı (hakkında konuşulanın zeminine inmeyi ihmal ettiği için)
bir örtmedir.
Hakkında konuşulanın sözde anlayışına vardıran lakırtı, bu sözdelik
yüzünden her türlü yeni soru ve hesaplaşmayı engellediği, kendine has
biçimde bastırdığı ve geride bıraktığı için durum daha da vahim bir hale
gelir.
Lakırtınm bahse konu tefsir manzumesi Dasein’da hep yerleşik bulunmaktadır.
Pek çok şeyi öncelikle bu suretle öğreniriz mesela. Yine
pek çok şey de böyîesi bir vasati anlayışın ötesine pek geçemez ama. Da-
sein’m öncelikle içine doğup büyüdüğü söz konusu hergünkü tefsir
manzumesinden kurtulması asla mümkün değildir. Bütün sahih anlama,
tefsir etme ve muhabere etmeler, yeniden keşifler ve yeni baştan
kendine maletmeler bu hergünkü tefsir manzumesi içinde, ondan hareketle
ve ona karşı olarak icra edilmektedir. Bahse konu tefsir manzumesi
tarafından dokunulmamış ve ayartılmamış olup da sınırsız bir “dünyanın”
içinde duran ve burada karşılaştıklarının öylece seyrine dalabi-
len bir Dasein hiçbir zaman olmamıştır. Ve hatta kamusal tefsir manzumesinin
hakimiyeti o kadar yaygındır ki, keyif olanaklarını [170] (bir
başka deyişle, dünyanın Dasein’m umurunda olma temel minvallerini)
bile peşinen karara bağlamış durumdadır. Herkes, bulunuşun hatlarını
önceden çizip, neyin nasıl “göründüğünü” belirlemektedir.
Bahsedilen surette kapayıcı olan lakırtı, kökünden kopartılmış Dasein
anlayışının varlık minvalidir bu yüzden. Fakat bu, herhangi bir
mevcm-olanda bir mevcut-olan durum suretinde bulunmaz. Bu varlık
minvali,, kökünden daimi olarak koparılmış olduğu için eksistensiyal
bakımdan kökünden kopardmış olmaktadır. Ontolojik olarak bu şu demektedir:
Kendini lakırtı içinde tutan Dasein, dünya-içinde-varolma
hasebiyle dünyaya, birlikte-Dasein’a ve bizatihi içinde-var-olmaklığa
ilişkin birincil ve asli varlık rabıtasından koparılmış olur. Kendini böylece
muallakta tutan Dasein, bu suretle yine de hep bir “dünyada”, başkalarıyla
birlikte ve bizatihi kendisiyle birlikte olmaya devam eder. Bahse
konu ontolojik konstitüsyon içinde kendi şuradalığı olarak, kendi
“dünya-içinde-varolma” olarak var olabilenler açımlanmışlığı bulunuş-
sal-anlayışsal söz tarafından tesis edilen varolanlardır. Ve bunlardır sadece,
varlık imkanı söz konusu kökünden koparılmışlık olabilen ki bu,
179