Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

smda kendimiz, kendini unutmuş bir ben-ilgileniyorum olarak benliğini
göstermekte ve hep kendisiymiş gibi, fakat belirsiz-boş bir yalınlık
içinde görünmektedir, ilgilendiklerimiz neyse biz de o olarak var değil
miyiz? “Doğal” ontik ben-sözünün ben diyerek söylemek istediği Dasein’m
fenomenal içeriğini görmezden geliyor oluşu, bene dair ontolojik
yorumun da söz konusu görmezden gelişe eşlik etme hakkını ona vermemektedir
ve kendilik meselesine uygunsuz bir “kategoriyal" ufuk empoze
etmesine izin vermemektedir.
Fakat “benin” ontolojik yorumunu yaparken bu meselenin halli
için hergünkü ben-sözüne sadık kalmamaya karar vermek, onun çözümünü
sağlamış olmaz. Olsa olsa hangi yönde soru sormaya devam etmemiz
gerektiğine ilişkin bir istikamet verilmiş olur. Ben dendiğinde,
“dünya-içinde-varolmak” suretiyle var olan bir varolandan bahsedilmektedir.
Mamafih, dünya-içindeki-el-altında-olanlarla-beraber-var-
olmak suretiyle bir-dünya-içinde-zaten-var-olmak, eşit derecede asli
olarak kendini-öncelemiş olmak da demektir ama. “Ben” dendiğinde,
kendi varlığım söz konusu eden bir varolandan bahsedilmektedir. “Ben”
dendiğinde, ihtimam-göstermeklik kendini dile getirmiş olur - öncelikle
ve çoğunlukla ilgilenmelerin “kaçkın” ben-sözü içinde olarak. En
çığırtkan biçimde ve sıklıkla ben-ben diyen herkes-benliğidir, çünkü
esasen o, sahih biçim de kendisi olarak var olm am akta ve sahih varlık-
imkanmdan kaçınmaktadır. Kendiliğin ontolojik konstitüsyonu ne bir
ben tözüne ne de bir “özneye” indirgeniyorsa, aksine, hergünkü-kaç-
kın ben-ben-deyişleri sahih varlık-imkamndan hareketle anlamamız
gerekiyorsa, o zaman, bundan şu önermeyi çıkarsamak henüz mümkün
olamayacaktır: Kendilik ihtimam-göstermekliğin sürekli olarak
mevcut olan zeminidir. Kendiliği eksistensiyal olarak okuyabileceğimiz
şey, sahih kendi-olma-imkanıdır, başka bir deyişle, Dasein’m ihtimam-
göstenneklik olan varlığının sahihliğidir. Kendiliğin sabitliğini, neden
altta-yatamn değişmezliği sanarak durakalmamız böylelikle aydınlığa
kavuşmuş oldu. Sahih varlık-imkanı fenomeni, bir duruş-kazanmış-olmak
anlamındaki kendiliğin sabitliği konusunu da dikkatimize
taşıyabilmektedir. Kendiliğin sabitliği ikili anlama sahiptir buna göre:
sürekli bir duruş sağlamlığı, işte tam da bu, kapalılığı-açma-kararsızlı-
ğı içindeki düşkünlüğün kendi-olarak-durmayışhğma karşı sahih bir
imkan olabilmektedir. Kendi-olarah-durm aklık eksistensiyal anlamda,
öndeleyici kapahlığı-açma-kararlılığmdan başka bir şey demek değildir.
Onun ontolojik yapısı, kendimin kendililiğiniıı eksistensiyalitesi-
ni açığa kavuşturmaktadır.
341