Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

koşullarım gerçekleştirmek, daha ziyade, onun kendi özsel icra koşuk
larmı daha önceden takdir etmekten geçer. Burada kritik olan, kısır
döngüden çıkmak değil, doğru surette dahil olmaktır. Anlamanın bu kısır
döngüsü, içinde herhangi bir bilgi türünün dolandığı bir çember olmayıp,
bizatihi Dasein’m eksistensiyal ön-yapısının ifadesidir. Bahsedilen
kısır döngü, bir vitiosum seviyesine (tahammül edilen bile olsa) çekilmemelidir.
Zira onda, en asli bilmeye götüren müspet bir imkan gizlidir.
Tabii bunun için anlamanın; birinci, daimi ve nihai görevinin ön-
sahiplik, ön-görme ile ön-kavrama bakımından akla esen fikirler ile
avama mahsus kavramlar tarafından idare edilmemesi gerektiğini, çalışırken
eşyanın kendisinden gelerek bilimsel temayı teminat altına alması
gerektiğini bilmek gerekir. Eksistensiyal anlamı bakımından anlama,
Dasein’m varlık imkanının bizatihi kendisi olduğundan, tarihbilimsel
bilginin ontolojik varsayımları, en kesin bilimlerin katiyet idesini esasen
aşmaktadır. Keza matematik, tarihbilimden esasen daha kati olmayıp,
onun kendisi için ehemmiyetli olan eksistensiyal temeller dairesi
sadece çok daha dar tutulmuştur.
Anlamadaki "kısır döngü”, anlamın yapışma aittir. Bu fenomen de
Dasein’m eksistensiyal konstitüsyonuna (yani tefsir edici anlamaya)
kök salmıştır. Dünya-içinde-varolma olarak kendi varlığını* bahis konusu
eden varolanlar, ontolojik bakımdan bir kısır döngü yapısına sahiptir.
Fakat ontolojik olarak “kısır döngü”nün mevcut-olmaklık (mevcudiyet)
varhk minvaline ait olduğuna dikkat edecek olursak, Dasein
gibisinden bir şeyi ontolojik olarak bu fenomenle karakterize etmeye
çalışmaktan esasen kaçınmamız gerekecektir.
§ 33. Tefsirin Türemiş Bir Hali Olarak İfade
Her türlü tefsir, anlama üzerine temellenir. Tefsir sırasında hem bizatihi
eklemlenenin kendisine, hem de anlama sırasında ona esasen eklemlenilebilir
olanların hatları önceden çizilenlere anlam diyoruz. İfade
(“yargı”) i 154] anlama üzerine temellendiğine ve tefsirin türetilmiş bir
icra biçimi olduğuna göre, o da bir anlama “sahiptir”. Fakat anlamı, yargıda
bulunmanın yanı sıra yargıda “bulunan” olarak tanımlamak mümkün
değildir. Söz konusu bağlam içinde, ifade denilen şeyi açık biçimde
analiz etmenin birden fazla hedef ve amacı olacaktır.
a) Buradaki “kendi varlığı”, bizatihi varlık anlayışı tarafından belirlenm iştir, yani m evcut oluşun
kayranında duradurmayla belirlenm iştir. Burada ne bizatihi kayran, ne de bizatihi mevcut
oluş biı tasavvur teması olmaktadır.
162