Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

ak nedeni kapadığı gibi bizzat kendini de kapamaktadır. Dolayısıyla
gayrisahih oldum-olasılık olarak unutulmuşluk, kendi fırlatılmış varlığına
atıfta bulunmaktadır. Yani benim öncelikle ve çoğunlukla olduğum
varlık minvalinin zamansal anlamıdır o. İşte sadece söz konusu unutmanın
zemini üzerindeki ilgilenici beklentilendirici huzura-getirme bir
şeyleri hafızada tutabilmektedir; bunlar da Dasein’sal olmayan, çevrele-
yen-dünya içinde karşılaşılan varolanlardan başka bir şey değildir. Söz
konusu hafızada tutmaya bir hafızada tutmama tekabül etmektedir ki
bu, türetilmiş anlamda bir “unutmadır” aslında.
Nasıl ki bekleyiş, beklen filendirme zemini üzerinde mümkün olabi-
liyorsa, hatırlam a da unutma zemini üzerinde mümkün olabilmektedir
- tersi değil. Zira unutulmuşluk hali içinde oldum-olasılık, ilgilendiklerinin
“zahiriliğine” kendini kaybetmiş olan Dasein’m ona dahil olarak
hatırlamaya başlayacağı ufku birincil olarak “açımlar”. Unutucu-huzura-
getirici beklen tilendirme, kendine özgü bir ekstatik birliktir. Gayrisahih
anlama, işte buna göre kendi zamansallığını husule getirmektedir. Söz
konusu ekstazlarm birliği, sahih varlık-imkanmı kapadığı gibi, kapalılı-
ğı-açma-kararsızlığınm da eksistensiyal koşulunu tesis etmektedir, ilgilenici
gayrisahih anlama, ilgilendiklerinin huzura-getirilişinden hareketle
kendini belirlediği halde, anlamanın husule getirilişi birincil olarak
istikbal içinde cereyan etmektedir.
b) Bulunuşun Zam ansalhğı1
Anlama hiçbir zaman desteksiz biçimde ve askıda gerçekleşmeyip
hep bulunuş içinde cereyan eder. Şuradalık bulunuş sayesinde hep eşit
derecede asli olarak açımlanır veya [340] kapanır. Haletiruhiye-içinde
olmaklık Dasein’ı kendi fırlatılmışhğıyle yüzyüze getirir. Öyle ki, bu hiç
de böyle bilinmez ve “ruh halimize” göre çok daha asli biçimde açımla-
nıverir. Fırlatılmış olm ak, eksistensiyal bakımdan şu demektir: şöyle veya
böyle bir bulunuş içinde olmak. Dolayısıyla bulunuş, fırlatılmışlık
üzerine temellenmektedir. Yani haletiruhiye, fırlatılmış varolan olarak
benim hep birincil olarak var olduğum minvali temsil etmektedir. Ha-
letiruhiye-içinde-olmaklığın zamansal konstitüsyonunu nasıl görünür
kılabiliriz? ilgili zamansallıgm ekstatik birliğinden hareketle bulunuş
ile anlamanın eksistensiyal rabıtasını nasıl idrak edebiliriz?
Haletiruhiye kendi zati Dasein’ıma yüzümü döndürmek veya yüzümü
ondan çevirmek minvaliyle kendini açımlar. Kendi zati fırlatılmış-
1) Krş. § 29, s. 134 vd.
360