Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

ir sedanın belirsizliğine sürüklemez ama. Aksine bu, “çağrının yöneldiği”
anlayışın, muhabere ya da benzeri bir şeyin beklentisine kapılma-
ması gerektiğini gösterir.
Celbin açımladığı şey yine de sarihtir, her ne kadar şu veya bu Dasein
tarafından, onun anlayış imkanlarına bağlı olarak farklı farklı tefsir
ediliyor olsa da. Celp muhtevası görünürde belirsiz olsa da, celbin istikametinin
kati olduğu gözden kaçmamalıdır. Celbin celbedilenin aranıp
bulunmasına veya hedeftekinin kim olduğuna ilişkin bir alamete de ihtiyacı
yoktur. Vicdanda meydana gelen “yanılmalar”, celbin yanlış anlaşılması
(yanlış işitilmesi) yüzünden değil, bu celbin belirli bir duyma
minvalinden ileri gelmesindendir: Çünkü o, sahih biçimde anlaşılacağı
yere, herkes-benligi tarafından müzakere edici bir kendi kendisiyle konuşmaya
çekilip açımlama eğilimi bakımından tepetakla edilmiş olur.
Dolayısıyla şunu tespit etmek gerekir: Vicdana terminolojik olarak
celp demiştik. İşte bu celp, herkes-benliği içinde kendi benliğimize cel-
bolunma demektir. Bu celbedilme, benliğin kendi en zati kendi-olmaimkamna
çağrıdır. Keza Dasein’ı kendi imkanları için öne-celbetmedir.
Fakat vicdanın ontolojik bakımdan yeterli bir yorumunu elde edebilmek
için, ayrıca şunlarm açıklığa kavuşturulması lazımdır: Celbin k i­
mi celbettiğinin yanı sıra, bizatihi kimin celbettiği, celbedilenin celbe-
denle ilişkisi, bu “ilişkinin” bir varlık rabıtası olarak ontolojik bakımdan
nasıl kavranması gerektiği bilinmelidir.
§ 57. Îhtimam-Göstermekliğin Celbi Olarak Vicdan
Vicdan Dasein’m benliğini, herkes içindeki kaybolmuşlugundan çıkarmak
üzere celbeder. Celbedilen benlik, kendi neliği içinde belirsiz
ve boş kalmaktadır. Dasein’m öncelikle ve çoğunlukla kendini, ilgilendiği
şeylerin tefsirinden hareketle anladığı benliği, celp tarafından atlanıp
geçilir. Ama yine de benliğe, bu celp tarafından sarih ve karışurıla-
maz biçimde isabet edilir. Celp celbedileni “şahsından bağımsız olarak”
celbetmekle kalmaz, celbeden de dikkate layık bir belirsizlik içinde tutar
kendini. İsim, durum, memleket veya itibar gibi sorulara cevap vermemekle
kalmaz, onu “dünyasalı” cihet alan bir Dasein anlayışı için tamdık
olabilecek bir imkana dahi yaklaştırmaz. Zaten o, celp sırasında
kendini tebdil de etmez. Celbin celbedeni -bu onun fenomenal karakterine
aittir- her türlü tanıdıklıgı kesinkes uzak tutar. (275] Seyreylc-
me ve müzakere etme içine çekilme onun varlık minvaline terstir. Cel-
bedenin kendine has belirsizliği ve belirlenemezliği bir hiç değil, müs­
290