Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

Böylelikle doğum ile ölüm arasındaki serencamların birbirine zincirlenme
birliği anlamında Dasein’m “rabıtasına” ilişkin sorunun menşei
ortaya konulmuş olmaktadır. Söz konusu sorunun menşei, Dasein’ın
yaşanılmışlık bütününü asli eksistensiyal bir yoruma tabi tutma hedefinin
de ne kadar münasebetsiz olduğunu ifşa etmektedir bize. Bu “doğal”
soru ufkunun hakimiyeti sayesinde ayrıca, Dasein’ın sahih tarihsel-
liğinin (yani kader ile tekerrürün), "yaşamın rabıtasına” ilişkin sorunun
esasen yöneldiği şeyin fenomenal zeminini sağlamak ve onu ontolojik
olarak temellendirilmiş bir mesele olarak sunmak bakımından neden
bu kadar yetersiz kaldığını da görebilmekteyiz.
Soracağımız soru şu olamaz: Gerçekleşen ve gerçekleşecek olan “se-
rencamların” peş peşeliğini daha sonra birbirine zincirleyebilmek için
Dasein, rabıtanın birliğini neyle elde etmektedir? Biz daha ziyade şu soruyu
sormalıyız: Dasein hangi varlık minvali içindeyken kendisini öylesine
kaybetm ektedir ki, bir bakım a daha sonra kendisini bu dağılmışhktan
toplam ak've ayrıca söz konusu toplama için geçerli olacak kapsamlı bir
birliği kendince akıl etmek zorunda kalıyor olsun? Herkes içindeki ve
dünya-tarihi içindeki kaybolmuşluğun, ölümden kaçış olduğunu daha
önce açığa çıkarmıştık. Söz konusu bir şeylerden kaçış, ölüme yönelik
varlığın, ihtimam-göstermekliğin bir temel belirlenimi olduğunu ortaya
koymaktadır. Öndeleyici kapalılığı açma-kararlılığı, bahsedilen bu ölüme
yönelik varlığı sahih varoluşa taşımaktadır. Fakat bu kapalılıgı-aç-
ma kararlılığının yaşanılmışlığını (yani imkanlar mirasının öndeleyici
ve kendini tevdi edici biçimde tekerrür edilmesini), sahih tarihsellik
olarak yorumlamıştık. Yoksa eksiksiz bir varoluşun; asli, kaybolmamış,
herhangi bir rabıtaya gerek duymayan uzayıp gidişi burada mı yatmaktadır?
Dağılmışlığın sürekli olmayışlığma karşı benliğimizin kapalılığı-
açma-kararlılığı, Dasein’ın bir kader olarak doğum ile ölümü ve onun
“arasmdakini” kendi “varoluşuna” katarak tuttuğu [391] uzayıp giden
sürekli oluştur. Öyle ki, söz konusu süreklilik içindeyken, içinde bulunduğu
durumun dünya-tarihselliği bakımından içinde-bulunulan-an halindedir
o. Oldum-olası imkanların kadersel tekerrürü içinde Dasein,
kendinden önce oldum-olası olmuş olana kendini “doğrudan” taşımakta,
yani ekstatik zamansal biçimde kendini ona geri taşımaktadır. Mirasını
bu şekilde kendine tevdi eden Dasein, “doğmak” suretiye ölümün
atlatılamaz imkanını varoluşa taşıyarak kendine geri gelmektedir. Böylelikle
Dasein, kendi zati şuradalığınm fırlatılrmşlığmı herhangi bir vehme
kapılmaksızın kabul etmiş olur.
Kapalıhğı-açma-kararlılığı varoluşun kendi benliğine olan sadakati­
414