Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

jik bakımdan cihet almak suretiyle zamanın sürekliliği meselesi aranmaya
çalışılmakta veya bu bir çatışkı olarak öylece ortada bırakılmaktadır.
Fakat bu sırada, dünya-zamanmın spesifik yapısı mecburen örtülü
kalmak durumundadır, çünkü dünya-zamanı, ekstatik olarak temellenmiş
olan tarihlendirilebilirlikle birlikte uzayıp gitmektedir. Zamanın
uzayıp gitmesi burada, kendini zamanla ilgilenmek suretiyle kamusallaştırıp
yayınlayan zamanın ekstatik birliğinin ufuksal uzayıp-gidişi olarak
anlaşılmamaktadır. Her bir anlık şimdi de bile yine hep şimdinin var
olması, her şimdinin çıkageldiği daha da “öncesi”nden hareketle kavranmak
zorundadır: yani bir mevcut-olamn sürekliliği açısından ona
hiç tatbik edilemeyen zamansallığın |424] ekstatik uzayıp-gidişinden
hareketle. Öte yandan o, mevcut-olan bir sürekli olana erişim imkanının
koşulunu temsil etmektedir.
Alelade zaman yorumunun ana tezi olan zamanın “sonsuz" olduğu
fikri, dünya-zamanınm bu suretle nasıl tesviye edilip örtüldügünü,
böylelikle de esasen zamansallığın üzerinin örtüldüğünü çok çarpıcı
biçimde ortaya koymaktadır. Zira buna göre zaman, öncelikle kesintisiz
bir şimdiler dizisi olarak kendini göstermektedir. Söz konusu şimdi
aslında hem az önce, hem de hemen şimdidir. Bu zaman karakteri-
zasyonu birincil olarak ve sadece söz konusu diziye raptedilmiş olarak
kalırsa, o halde onda, esas itibariyle ne bir başlangıç, ne de bir son bulabiliriz.
Çünkü her bir son şimdi, bir başka şimdi olacak ve henıen-
şimdi-değil haline gelecek, yani artık-şimdi-degil olan zaman olarak
geçmişe ait olacaktır. Her bir yeni şimdi ise, az-önce-şimdi-değildi olarak
henüz-şimdi-değil olan zaman olarak “istikbale" ait olacaktır. Bu
nedenle de zaman “her iki yönde” sonsuz olacaktır. Zaman hakkmda-
ki böyle bir tez, mevcut-olan bir şim diler-akışını serbestçe askıda tutan
bir bizatihiliği cihet almak suretiyle mümkün olabilmektedir. Öyle ki,
şimdi fenomeni tarihlendirilebilirlik, dünyasalhk, uzayıp gitme ve Da-
sein’sal kamusallık bakımından tamamen örtülmekte ve tanınamaz hale
gelmiş bir fragman haline düşmüş olmaktadır. Eğer “herkes gibi" bakış
istikametimizi mevcut-olmak ve mevcut-olmamaklığa dayandırıp
şimdiler dizisini “sonuna kadar düşünecek” olursak, o zaman asla bir
son bulamayız. Zamanı bu şekilde sonuna kadar düşünmenin de onu
hep zaman içinde düşünmek dem ek olduğundan hareketle onun sonsuz
olarak var olduğu sonucu çıkarsanır.
Dünya-zamanınm tesviyesi ve zamansallığın örtülmesi hangi temele
dayanmaktadır? Bunlar hazırlık niteliğinde olmak kaydıyla ihtimanı-
449