Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

ir etüt yapılarak kendini hitam a yönelik varlık olarak açığa vurmuştu
ki, her Dasein kendi varlığının temelinde o olarak var olmaktaydı.
Aynı zamanda şunu da belirgin kılmıştık ki, vicdanın celbi sayesinde
ihtimam-göstermeklik, Dasein’ı en zati varlık imkanına çağırmaktaydı.
Söz konusu celbetme anlayışı da, asli olarak anlaşıldığında, kendini
öndeleyici kapahlıgı-açma-kararbğı olarak açığa çıkmıştı. Bu da
Dasein’m sahih bütün-olma-imkanını yine kendi içinde belirlemekteydi.
Demek ki, ihtimam-göstermekliğin yapısı, olası bir bütün oluşa
engel değil, böylesi bir varoluşa-dair varlık imkanının im kan koşuludur.
Söz konusu analizler sırasında ölüm, vicdan ve vecibe denilen eksistensiyal
fenomenlerin ihtimam-göstermeklik fenomenine dayandıkları
açıklık kazanmıştı. Yapı bütünü bütünlüğünün eklem lem eleri
böylelikle çok daha zenginleşmiş ve bahsettiğimiz bütünlüğün birliğine
ilişkin eksistensiyal soru böylelikle çok daha ivedilik kazanmıştır.
Bu birliği nasıl kavramalıyız? Dasein kendi varlığının sözü edilen
minval ve imkanları içinde nasıl birlik halinde varolabilmektedir? Herhalde
şöyle ki, söz konusu varlık kendi özsel imkanları içinde hepa kendi
olarak var olmakla, yani bu varolanın hep ben kendim olarak var olmasıyla
mümkündür. Öyle görünüyor ki, yapı bütünü bütünlüğünü “birarada
tutan” “benim”. Bu yüzdendir ki, söz konusu varolanın “ontolojisinde”,
“ben” ile “kendilik” hep taşıyıcı zemin (yani töz veya özne) olarak
kavranılagelmiştir. İşbu analitikte de hergünkülüğün hazırlık niteliğindeki
karakterizasyonunu yaparken Dasein’ın kim-olmaklığı sorusuna
gelip çatılmıştı. Şunu göstermiştik: Dasein öncelikle ve çoğunlukla kendisi
olarak var olmuyor, herkes-benliği içinde kaybolmuşb oluyordu.
Herkes-benliği ise sahih benliğin varoluşa-dair bir modifikasyonundan
ibaretti. Oysa benliğin ontolojik konstitüsyonuna ilişkin soru cevaplandırılmadan
kalmıştı. [318] Aslında meselenin rehberini daha önce tespit
etmiştik:’ Eğer kendilik, Dasein’m özsel belirlenimleri arasında yer alıyorsa,
fakat onun “cevheri” varoluşta yatıyorsa, o'zaman, benlik ile kendilik
eksistensiyal olarak kavranmak durumundadır, irdelememizin
ulaştığı menfi sonuçlardan biri de, herkesin ontolojik karakterizasyonu-
nun, mevcut-oluş (töz) kategorilerinin kullanımını katiyetle yasakladığı
yönündeydi. Esasen şu açıkça ortaya çıkmıştı: ihtimam-göstermekliği
gerçeklikten hareket ederek çıkarsamak veya gerçeklik kategorilerine
başvurarak inşa etmek mümkün değildi.2 Zira ihtimam-göstermeklik zaa)
Dasein bizzat söz konusu varolan olarak vardır.
b) Belirli bir anlamda “en yakın”, sathi ve bu yüzden de zahiri benlik olan “ben”.
1) Krş. § 2 5 , s. 114 vd.
2) Krş. § 43 c, s. 211.
336