Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

sunda lakırtı, hemen şöyle bir tespitte bulunuverir: Onu herkes yapabilirdi,
çünkü herkes onu tahmin etmişti zaten. Hatta sonunda lakırtı hezeyana
dönüşünce, tahmin edip de hep talep ettiklerinin artık gerçekten
de gerçekleşmesini isteyecektir. Çünkü böylece onun elinden daha çok
tahminde bulunma fırsatı alınmış olunmaktadır.
Fakat Dasein’ın bir şeyleri yaratmanın ketumiyeti içine dalıverdiği
ve hatta sahici biçimde akamete uğradığı zaman dilimi, lakırtıdakine
( “hızlı yaşamaya”) kıyasla bambaşka, kamusal bakımdan çok daha yavaş
olduğu için, bahse konu lakırtı çoktan başka başka ve hep yeni şeylere
varmış olmaktadır. Daha önce tahmin yürütülüp de zamanı içinde
gerçekleştirilmiş olanlar, en yeni olanlara kıyasla çoktan geç kalmış
olurlar. Kendi müphemiyetleriyle lakırtı ve merak, sahici ve yeni yaratımların
ortaya çıkışıyla birlikte kamu için çoktan eskimiş sayılmalarına
neden olurlar. Perdeleyici lakırtı ve “umumi” alaka, etkisini kaybedip
yok olduktan sonradır ki ancak, sahici ve yeni yaratımlar kendi
müspet imkanlarını meydana çıkarabilmektedirler.
Kamusal tefsir manzumelerinin müphemiyeti; hakkında peşinen söz
edilenleri ve ortaya konan meraklı tahminleri sahih gerçekleşmeler olarak
sunmakta ve böylelikle asıl gerçekleşme ve faaliyetleri bir tür zeyil
ve ehemmiyetsizlik olarak damgalamaktadır. Dolayısıyla Dasein’m her-
keslik içinde kazandığı anlayış, kendi tasarımları söz konusu olduğunda
onu hep sahici varlık imkanları yolundan saptıracahtır. Dasein hep
müphem biçimde “şuradadır”, bir başka deyişle, hep-beraber-olmaklı-
ğın kamusal açımlanmışlığı içindedir. Oysa en patırtılı lakırtı ile en sivri
merak tam da burada (herşeyin ve fakat aslında hiçbir şeyin gerçekleşmediği
o hergünkü alanda) “meşguliyeti” canlı tutmaktadır.
Bahse konu bu müphemiyet, merakın eline hep aradıklarını sunmakta
ve lakırtıya öyle bir zevahir kazandırmaktadır ki, sanki onda her
şey artık karara bağlanmış gibi görünmektedir.
Dünya-içinde-varolmanın açımlanmışlığınm söz konusu varlık minvali,
bizatihi hep-beraber-olmaklığm kendisine de nüfuz etmiş durumdadır.
Zira başkaları, öncelikle onlar hakkında duyduklarımızla, konuşulanlarla
ve bilinenlerle “şurada” olurlar. Asli hep-beraber-olmaklığın
arasına öncelikle lakırtı girmektedir. Herkes ilk önce ve öncelikle [175]
başkalarını gözetler, onların davranışlarını ve söyleyeceklerini izler.
Herkes içindeki hep-beraber-olmaklık asla bitmiş kapanmış, kayıtsız
bir yanyanahk olmayıp; tansiyonlu, müphem bir birbirini-gözetleme,
birbirini gizliden gizliye dinlemedir. Zira aslında, birbiri-içinlik kisvesi
altında birbirine-karşı-olmaklık temsil olunur.
184