Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

şunlar olduğunda”, bir dizi “şuradan şuraya kadar” diye ifade edilen bö-
lümlendirmelere sahiptir. Bunlar birincil “sonra”nm beklentilendirici
tasarımı tarafından peşinen “çepeçevre kavranmış” durumdadır. “Şunlar
şunlar olduğunda”mn beklentilendirici-huzura-getirici anlayışıyla
birlikte “sürüp gitme” durumu dile getirilmiş olur. Bu süregidiş ise, za-
mansallığın tefsiri içinde kendini açığa vuran zamandır. Böylelikle zaman,
bir “aralık” olarak ilgilenme sırasında tematik olmayan biçimde
anlaşılmaktadır. Beklentilendiren-muhafaza-eden huzura getirme, bir
aralığa sahip olan “sürüp gitmeyi” tefsir edip “dışa” vurmaktadır, çünkü
böylece tarihsel zamansallıgm (bizatihi bilinmiyor olsa da) ekstatik
uzayıp gidişinin kendinde açımlanışı sağlanmış olmaktadır. Burada “belirtilen”
zamanın, başka bir hususiyeti kendini belli etmektedir. Sadece
“sürüp gitme” bir aralığa sahip değildir, ayrıca “şimdi”, “sonra” ve “daha
önce" de tarihlendirilebilme yapısı yüzünden hep bir aralığa sahip
olmaktadır. Buradaki aralık hep farklı farklı uzunluktadır: “şimdi”: teneffüste,
yemekte, akşamleyin, yazm; “sonra”: kahvaltıdan sonra, yukarıya
çıktıktan sonra ve benzeri.
Beklentilendirici muhafaza-edici-huzura getirici ilgilenme, kendine
şöyle veya böyle zaman “tanımakta” ve bunu, kendine ilgilenme sırasında
ayırmaktadır. Bu sırada hesap edici spesifik zaman belirtimine gitmemekte
veya bunu ondan önce yapmaktadır. Burada zaman, ilgilenici
kendine-zaman-tamma halinde kendini tarihlendirmekte, bu maksatla
çevreleyen-dünya içinde ilgilendiklerinden ve bulunuşsal anlama içinde
açımladıklarından hareket etmektedir, yani “gün boyu” yapıp ettiklerinden
yola çıkmaktadır. Dasein beklentilendirici biçimde ilgilendiklerinin
içine massolup gittiğinde ve kendini bilmeksizin kendini unuttuğunda,
kendine “tanıdığı” zamanı da söz konusu “tanıma” minvali
yüzünden örtülü kalmaktadır. Hergünkü ilgilenmeleri içindeki “yaşayıp
gidişi” sırasında Dasein, kesintisiz bir saf “şimdiler” silsilesini takip edi-
yormuşçasına zamanı anlıyor değildir. Dasein’m kendine tanıdığı zaman,
söz konusu örtülülük nedeniyle adeta boşluklardan meydana gelmektedir.
“Tükettiğimiz” zamana geri dönüp baktığımızda çoğu kere
“günümüzü” yeniden biraraya getiremeyecek durumda oluruz. Boşluklu
zamanın söz konusu [410] biraraya getirilemezliği, paramparçalık
demek değildir ama. Çünkü o, hep açımlanmış olan ekstatik olarak uzayıp
giden zamansallıgm bir halidir. “Tanınan” zamanın “akıp gitme”
minvalini ve ilgilenmenin onu az çok açık biçimde belirtme tarzını fe-
nomenal bakımdan uygun biçimde açıklığa kavuşturabilmek için, hem
kesintisiz bir “şimdiler akışı”nı savunan teorik “tasavvurlardan” uzak
434