Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

tematik olarak psişik fenomenlere dahil edilmiş, tasavvur etme ile istemenin
yanı sıra psişik fenomenlerin üçüncü sınıfı olarak böylece işlev
görmeye başlamıştır. Dolayısıyla onlar refakat edici fenomenler düzeyine
düşüvermiştir.
Bahse konu fenomenlere yönelik daha serbest bir bakış sağlayabilmiş
olmak, fenomenolojik araştırmaların bir başarısıdır. Sadece bu da değil;
Augustinus ile Pascal’in1bazı fikirlerinden hareketle Scheler söz konusu
sorunsalı, “tasavvur edici” ve “alakadar olucu” edimler arasındaki temellendirme
rabıtalarına yöneltmiştir. Fakat burada da yine edim fenomeninin
eksistensiyal-ontolojik temelleri karanlıkta bırakılmıştır.
Bulunuş Dasein’ı fırlatılmışlıgı ve kendi varlığı sayesinde zaten hep
açımlanmış bulunan dünyaya tabi-olmaklığı içinde açımlamakla kalmaz.
Bulunuşun bizatihi kendisi, onun “dünya”ya teslim edilmişliğinin
ve umurunda olmuşluğunun (ki burada kendisinden belli bir surette
kaçınmaktadır) eksistensiyal varlık minvalidir. Bahse konu kaçınmanın
eksistensiyal konstitüsyonu, düşkünlük fenomeniyle bariz
kılınacaktır.
Bulunuş Dasein’m kendi şuradalığı olarak var olduğu bir eksistensiyal
temel türdür. Bulunuş ontolojik bakımdan Dasein’ı karakterize etmekle
kalmaz, açımlayıcılık zemini üzerinde eksistensiyal analitik bakımından
esas itibariyle yöntemsel bir öneme de sahiptir. Bu da her türlü
ontolojik yorumda olduğu üzere, sadece peşinen açımlanmış varolanları
varlıkları bakımından adeta yoklayabilmektedir. Bu yüzden Dasein
hakkında malumat sahibi olabilmek için bahse konu analitik, Da-
sein’m müstesna ve en geniş kapsamlı açımlanış [140] imkanlarına bağlı
kalacaktır. Fenomenolojik yorum, Dasein'a asli açımlama imkanını
tanımalı ve onu aynı zamanda adeta kendi başına tefsir edebilmesini
sağlamalıdır. Açımlananın fenomenal içeriğini kavram düzeyine çıkartabilmek
adına bahse konu açımlama sırasında fenomenolojik yorum
sadece refakat edici kalmaktadır.
Daha sonra, Dasein’ın eksistensiyal-ontolojik bakımdan önemli bir
temel-bulunuşu olan havfı yorumlayacağımızı da dikkate alarak (bkz. §
40), bulunuş fenomenini,, belitli bir hal olan korku üzerinden giderek
daha somut biçimde açığa çıkarmaya çalışacağız.
1) Krş. Pensees, a.g.y., s. 185: Et de la vienf qu ’au lieu qu'en parlatıl des choses hum aines on dit
qıı’i l /aut İrs connaîtrt' avant que de les aim cr, ce qui a passt en proverbe, les sainls au contraire
di sent en pariant des choses divines qu‘ilfa u t les aim er pour les connattre, et qu ’on n’enlre dans la
vârite que p ar la charite, dont ils o n tfa it une de leurs plus utiles sentfmrts. Bununla ilgili olarak
ayrıca krş. Augustinus, Opera (M igne, P. L., c. 8), Contra Faustum , Kitap 18, Bölüm }S: non
intratur in veritatem , nisı p er charitatem .
147