Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

görmeye de gerek duyar. Ayırt ve tahsis edilen yüklemin varolan içinde
açık biçimdeki kapanmışlığının bizatihi gevşetilip yumuşatılması
bu ön-görme içinde gerçekleşir. Belirleyici muhabere olarak ifadeye,
dikkate taşmanın imlemesel dile getirilişi de ait olup, belirli bir terminoloji
içinde hareket eder: Çekiç ağırdır, demek gibi mesela. Ağır olmaklık
çekice aittir. Çekiç ağır olma niteliğine sahiptir. İfade içinde
hep bulunan ön-kavrama çoğu kere göze çarpmaz. Çünkü dil, kendi
içinde zaten önceden teşekkül etmiş bir terminolojiyi barındırır. Dolayısıyla
ifade, esasen tefsirde olduğu gibi, eksistensiyal temellerini
zorunlu olarak ön-sahiplik, ön-görme ile ön-kavramada bulur.
Peki, ifade ne açından tefsirin türemiş hali olmaktadır? Mantıkbilim-
de normal vakalar arasında sayılıp, “en basit” ifade fenomenleri için örnek
işlevi gören ifadenin sınır vakalarına başvurarak, onun bu modifikasyonunu
dikkate taşıyabiliriz. Mantıkbilimin kategorik ifade önermeleriyle
kendine tema edindikleri (örneğin “bu çekiç ağırdır"), her türlü
analizin öncesinde zaten hep “mantıken” anlaşılanlar arasında sayılır.
Önermenin “anlamı” zaten önceden varsayılır: Bu çekiç nesnesi ağır olmak
niteliğine sahiptir. Oysa ilgilenilen bir-şey-için-bakışta bu gibi ifadeler
“öncelikle” bulunmaz. Ama onun da bazı spesifik tefsir suretleri
vardır ki, bunlar anılan “teorik yargı” ile ilgili olarak şu şekilde dile getirilebilmektedirler:
“bu çekiç çok ağır” ve hatta “ağır bu” veya “öbür
çekici ver!” gibi. Tefsirin asli icrası, teorik bir ifade önermesinde bulunarak
değil, uygun olmayan avadanlığı bir-şey-için-bakışsal-ilgilenilen
tarzda kaldırıp kenara koymak ya da değiştirmek şeklinde olur. Bu sırada
“onun lafı bile edilmez”. Sözün sarfedilmiyor olması, tefsirde bulunulmuyor
diye algılanmamalıdır. Öte yandan bir-şey-için-bakışsal
tarzda dile getirilen tefsir, yukarıda tanımladığımız anlamda ifade demek
zorunda da değildir. Hangi eksistensiyal-ontolojik m odifikasyonlar
sayesinde bir-şey-için-bakışsal tefsirden“ ifade neşet eder?
Ön-sahiplik içinde tutulan varolan (örneğin çekiç), öncelikle bir gereç
olarak el-altmda-olmaktadır. Bu varolan, [158] bir ifadenin “objesi”
haline geldiği anda, ifadenin bu çıkış noktasında her şeyden önce ön-
sahiplik bakımından ani bir değişim meydana gelir. Meşgul oluşun (icra
edişin) el-altınaa-olan ne-ileliği, dikkate taşıyıcı ifadenin “ne-hakkın-
dahğına” dönüşür. Ön-görme, el-altmda-olandaki mevcut-olanı hedef
tutar. Ancak el-altında-olanlar, yönelen-bakış yüzünden ve yönelen-ba-
kış için el-altında-olanlar olarak perdelenirler. El-altmda-olmaklığı pera)
Tefsirin modifikasyonu sayesinde îfadtyi ne minvalde icra edebiliriz?
166