Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

de açık hale getiren sınırlandırma, bariz olanı böylelikle kendi belirlen-
mişliği içinde açık hale getirmektedir. Zaten bariz olan bakımından (çekicin
çok ağır olması) ele alındığında belirleme, evvela bir adım geri
atar: “Özne-konumlandırması” yoluyla bahse konu varolan “şuradaki
çekiç” olarak daraltılır. Bu daraltım icra edildikten sonra, bariz olan şey
kendi belirlenebilir belirlenimi içinde görünür kılınmış olur. Özne-ko-
numlandırması, yüklem-konumlandırması ve bunların birarada-konumlandınlmaları
kelimenin katı anlamıyla tamamen “apofantik”tir.
3. İfade muhabere, haber etme demektir. Muhabere olarak ifade, birinci
ve ikinci imlemdeki ifadeyle doğrudan ilişkilidir. Muhabere olarak
ifade, belirlemek suretiyle dikkate taşınanın birlikte-görülmesini-sağla-
ma demektir. Birlikte-görülmeyi-sağlama, belirIenmişliği dikkate taşınmış
olan varolanı başkalarıyla birlikte paylaşmak demektir. “Paylaşılan”
şey, dikkate taşınanın hep birlikte görünen bir-şeye-doğru-varlığıdır.
Söz konusu varlığın dünya-içinde-varolma (yani dikkate taşmanla karşılaşılan
şu dünya) olduğunu gözden kaçırmamak gerekir. Böyle eksistensiyal
biçimde anlaşılan birlikte-paylaşma olarak ifadeye dile-getiril-
mişlik de aittir. Muhabere edilerek ifade olunanlar, hem ifade eden,
hem de başkaları tarafından “paylaşılabilmekte”, bunun için dikkate taşınıp
belirlenen varolanın bizatihi elle tutulur ve gözle görülebilir bir
yakınlığa taşınmasına gerek kalmamaktadır. Bu durumla ifade edilenler,
“başkalarma-sözlü-olarak-nakledilebilir” olmaktadır. Görerek hepbirlikte-paylaşma
dairesi böylece genişlemiş olur. Ama aynı zamanda,
başkalarma-sözlü-olarak-nakletme sırasında dikkate taşınanlar gizlenmeye
de maruz kalabilir. Ama yine de tevatürden kaynaklanan bilgi ve
tanıma varolanın hep kendisini hedeflemektedir, yoksa o varolanın
ağızdan ağıza dolaşan “geçerli anlamı”m “olumluyor” değildir. Yani tevatür
de bir dünya-içinde-varolma ve duyulana-yönelik-varlıktır.
Günümüzde ağırlıklı olarak “geçerlilik” fenomenini kendine cihet
alan “yargı” teorisini burada ayrıntılı biçimde ele alacak değiliz. Lot-
ze’den bu yana daha geriye taşınması imkansız olan “asli fenomen” diye
tanıtılan bahse konu “geçerlilik” fenomenindeki pek çok şüphe götürür
unsura işaret etmekle yetineceğiz. Ama ona biçilen bu rol, ontolojik
bakımdan aydınlığa kavuşturulmamış olmaktan kaynaklanmaktadır.
Bu put sözcük çevresine konuşlanan [156] söz konusu “sorunsal”
da bir o kadar gayrişeffaftır. Zira geçerlilik, yargının içeriğine
karşılık gelen gerçekliğin “form u" demektir (eğer yargının içeriği, yargının
sürecinin değişken olan “psişik” kısmına göre değişmeden kalıyorsa).
Risalemizin giriş kısmında, genel olarak varlık sorusunun
164