Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

olan “kendim izi” varsaym ak mecburiyetinde oluruz. Dasein’ın kendi varlığında
yatan bu “varsayma”, Dasein’sal olmayan varolanları onlar ayrıca
varmış gibi varsayıyor değildir, çünkü burada da Dasein yine bizatihi
kendine yönelen bir davranış tarzı içindedir. Varsayılan hakikat, yahut
onun varlığının belirleneceği “vardır” ifadesi, bizatihi Dasein’ın varlık
minvaline ya da varlık anlamına sahiptir. Bahse konu hakikat varsayımını
biz “yapmak” mecburiyetindeyiz, çünkü o, zaten “bizim” varlığımızla
“yapılmış” olmaktadır.
Hakikati varsaymak mecburiyetindeyiz. Hakikat Dasein’m açımlan-
mışlığı olarak var olmak mecburiyetindedir. Nasıl ki, Dasein’ın kendisi
hep benim ve şunun Dasein’ı olarak var olmak mecburiyetinde ise. Bu,
özü gereği Dasein’ın dünyaya fırlatılmışlığma ait olan bir şeydir. Peki
Dasein, “varolm ak” isteyip istemediği hususunda hiç kendi başına serbestçe
karar venniş midir ve bu konuda hiç kendi başına karar verebilecek midir?
“Bizatihi olarak” ele alındığında, varolanların neden keşfedilmek
zorunda olduğu, neden hakikat ile Dasein’ın var olmak zorunda olduğu
hiç de aşikar değildir. Kuşkuculuğun ileri sürdüğü mutat reddiye,
yani “hakikatin” varlığını veya bilinebilirligini inkar etmesi, yarı yolda
kalıvermektedir. Kuşkuculuğun formal argümantasyonlarla gösterebildiği
yegane şey, olsa olsa şudur: Herhangi bir şey hakkında yargıda bulunulduğunda,
hakikat zaten varsayılmış olunmaktadır. Bu da aslında
şu belirlemeye işaret eden bir şeydir: “Hakikat” dediğimizde bir ifadede
bulunmuş oluruz, her ifade bir göstermedir, her gösterme bizatihi
kendi anlamı itibariyle bir keşiftir. Fakat bunun neden böyle olmak
mecburiyetinin bulunduğu, ifade ile hakikat arasındaki varlık rabıtası-
nın zorunluluğunun ontolojik nedeninin ne olduğu açığa kavuşturu!-
maksızın bırakılm ış olunmaktadır. Yine aynı şekilde, hakikatin varlık
minvali ile varsaymanın anlamı ve onun Dasein’daki ontolojik temeli
de bizatihi karanlıklar içinde kalmaktadır. Ayrıca [229] hiç kimsenin
herhangi bir yargıda bulunmadığı zamanda bile, esasen Dasein var olduğu
müddetçe hakikatin de kendiliğinden varsayılmış olduğu gerçeği
takdir edilememiş olur.
Bir kuşkucunun iddialannı çürütmek mümkün değildir; hakikatin
anlamını “kanıtlamanın” da mümkün olmadığı gibi. Eğer bir kuşkucu,
hakikatin değillemesi peşindeyse ve fakat kendisi bizzat fiilen var ise, o
zaman o kuşkucunun fikirlerini çürütmeye de zaten gerek yoktur aslında.
Çünkü o, var olduğu ve kendini bu varlık içinde anladığı müddetçe,
giriştiği bu fikri intiharın yeisi içinde kalarak Dasein’ı ve dolayısıyla
da hakikati mahvetmiş olmaktadır. Hakikatin bizatihi zorunluluğunu
241