Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

lük, asli ve sahih zamansallığın bizatihi kendisidir ki o, ölüme yönelik
fırlatılmış varlığı mümkün kılandır.
Daseın’m sahih olarak y û zyüze gelebileceği ve bu sayede kendini sahih
olarak anlayabileceği fırlatılımşlık, ontik neredenlik ve nasıllık sebebiyle
Dasein için yine de kapalı kalmaktadır. Söz konusu kapalılık,
fiilen varolan bir bilmeyişlik değildir ama. Hatta o, Dasein’m faktisitesi
ni tesis edendir. Varoluşun temlik edilmişliğinin ekstatik karakteri sayesinde
o, kendi batıl zeminini belirlemektedir.
Dünyaya fırlatılmışlığm fırlatılışını Dasein, öncelikle hiç de sahih
olarak yakalayamamaktadır. Onda yatan “teessür”, Dasein’m artık “şurada
olması” ile “durma” noktasına geliyor değildir. Dasein fırlatılmış-
lık içinde onunla birlikte sürüklenip gider. Bir başka deyişle, dünyaya
fırlatılmış olarak, ilgilendiği şeylere fiilen tabi-olmaklık içinde olduğundan
kendini bu “dünya" içinde kaybeder. Sürüklenip gitmenin eksistensiyal
anlamını oluşturan huzur, hiçbir zaman kendiliğinden ekstatik
bir ufuk kazanamaz, meğer ki, [349] kararlılık sayesinde kendi kaybolmuşluğu
içinden çıkarılıp geri getirilmiş olsun ve bu sayede dur durak
bilen bir içinde-bulumüan an içinde ilgili durumu ve onunla birlikte
ölüme yönelik varlığın asli “sınır durumunu” açımlayabilsin.
d) Sözün Zamansalhğı1
Şuradalığın anlama, bulunuş ve düşkünlük ile tesis olunan eksiksiz
açımlanmışhğı, söz sayesinde telaffuz edilir hale gelmektedir. Bu yüzdendir
ki söz, birincil olarak belirli bir ekstaz içinde kendini husule getirmez.
Fakat söz, fiilen ve çoğunlukla kendini dil ile ifade ettiğinden ve
öncelikle de “çevreleyen” dünyayla ilgilenici-hakkmda-söz-edici söz
yöneltme minvaliyle söyleştiği için, huzura-getirme ayrıcalıklı bir tesis
edici işleve sahip olmaktadır.
Dilin zamanları ve öteki zamansal fenomenleri olan “edim türleri”
ve “zaman basamaklarının” neşet edişi, sözün “de” “zamansal” olması,
yani “zaman içinde” karşılaşılan süreçlere dair söz etmesinden kaynaklanmamaktadır.
Onların nedeni, konuşmanın “psişik bir zaman
içinde” cereyan etmesinden de ileri gelmemektedir. Çünkü sözün bizatihi
kendisi zamansaldır. Zira bir şeyler hakkında s q z ettnek, bir şeyleri
söz konusu etmek, bir şeylere dair söz söylemek hep zamansallığm
ekstatik birliği üzerine temellenmektedir. Edim türleriyse, ilgilenmenin
asli zamansallığına kök salmışlardır - bunlar ister zaman-için-
1) Krş. § 34, s. 160 vd.
370