Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

kim olan yorumsal işleve sahip olmaya devam ettiğini göstermektedir.
Fakat eğer “ilişki” ile “birleştirme”nin formal karakterlerinin fenomenal
bakımdan îogos'un inceleme konusu olan yapı analizine herhangi
bir katkısı yoksa, o zaman netice olarak copula terimiyle ifade edilen fenomenin
de bağ veya birleştirmeyle bir ilgisi olamayacaktır. Ve eğer ifade
ile varlık anlayışı, Dasein’m birer eksistensiyal varlık imkanıysa, o
zaman “var” ve onun yorumu (ister dilsel olarak ayrıca dile getirilmiş
olsun, isterse bir fiil eki olarak gösterilsin), eksistensiyal analitiğin sorunlar
rabıtasına dahil olacaktır. Keza varlık sorusunu çalışırken (bkz.
Birinci Ayrım, Üçüncü Bölüm), söz konusu özgün varlık fenomeniyle
logos dahilinde yeniden karşılaşılacaktır.
Buraya kadar, ifadenin tefsir ile anlamadan türemiş olduğunun, başka
bir deyişle, iogos’un “mantığının” kökünün Dasein’ın eksistensiyal
analitiğinde yattığının kanıtını belirgin kılmaya çalıştık. Logos’un ontolojik
bakımdan halen yetersiz biçimde yorumlanmış olduğunu bilmek,
Eskiçağ ontolojisinden neşet eden yöntemsel zeminin de ne kadar gayri
asli olduğunu idrak etmemize neden olmaktadır. Öyle ki, logos mevcut-olan
olarak tecrübe edilegelmiş, bu şekilde yorumlanmış ve îogos’la
açımlanan varolanın da aynı zamanda mevcut-olmaklık anlamına sahip
olduğu söylenegelmiştir. Oysa varlığın bu anlamı, öteki varlık imkanlarına
karşı kayıtsız ve ayırt edilemez durumda olduğundan varlık, formal
bir-şey-olarak-var-olma anlamı içinde eriyip gitmekte ve ikisi arasında
pür mıntıkasal bir tefrike gidilememektedir.*
§ 34. Şurada-Var-Olma ile Söz. Dil
Şuradalığın varlığını, başka bir deyişle, dünya- içinde-varolmanın
açımlanmışlığım tesis eden fundamental eksistensiyaller bulunuş ile
anlamadır. Anlama tefsir etme imkanını taşır kendi içinde. Bu ise anlaşılanı
kendine maledebilmek demektir. Bulunuş ile anlama eşit derecede
asli oldukları takdirde belirli bir anlayış içinde olurlar. Dolayısıyla
ona belirli bir tefsir edilebilirlik de uygun düşmektedir, ifade örneğini
kullanarak tefsirin aşın türevlerinden birini gözler önüne sermiştik. İfadenin
üçüncü imlemi olan muhabereyi (haber etmeyi) açığa kavuştururken,
kasten henüz dikkate almadığımız söylemek ile konuşmak kavramlarına
ulaşmıştık, Dili ancak şimdi temalaştırıyor olmamız şunu göstermektedir:
Bu fenomenin kökleri, Dasein’ın açımlanmışlığımn eksistensiyal
korıstitüsyonunda yatmaktadır. Dilin eksistensiyal-ontolojik tea)
Husserl.
169