Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

arasında değil, ideal içerik ve reel yargı icrası arasında da vardır (hatta
burada çok daha “mahremdir”).
Yoksa reel olan ile ideal olan arasındaki ilişkinin (bu mefhefesis’tir)
ontolojik anlamını hiç mi sorgulamamak lazımdır? Çünkü bu ilişkinin
kalıcı bir mevcudiyeti var olmalıdır. Peki ama, ontolojik olarak kalıcı
mevcudiyet ne demektir?
Böyle bir sorunun meşruiyetine ne mani olabilir ki? Bu meselenin
iki bin yıldan fazladır bir adım ileriye gidememiş olması bir [217] tesadüf
müdür? Yoksa sorudaki tahrifat onun hareket noktasında, yani reel
olanla ideal olan ayrımının ontolojik bakımdan açığa kavuşturulmamış
olmasında mı yatmaktadır?
Peki, hakkında yargıda bulunulanın “gerçek" olmaklığı yargısı kayı-
rıcı-bakış içinde ele alındığında, reel icra ile ideal içerik arasındaki ayrım
esasen haksız mı kalmaktadır? Bilmek ile yargılamak gerçekliği, iki
farklı varlık tarz ve “katmanına” bölünüp ayrılmıyor mu? İşbu parçaların
biraraya getirilmesiyle bilmenin varlık minvaline asla isabet edilemiyor
mu? Yoksa bu ayrıma ayak direttiği için psikolojizm, savunduğu
pozisyonunda haklı mı? Oysa o da, düşüncenin düşüncesinin varlık
minvalini ontolojik bakımdan ne aydınlatabilmekte, ne de bir mesele
olarak bilebilmektedir.
Adaequatio'mın varlık minvalinin ne olduğuna ilişkin soruda, yargının
icrası ile yargının içeriği arasına ayrım koymaya geri dönmek irdelemeyi
ileriye götürmeyecek, aksine, bilmenin varlık minvalinin açıklığa kavuşturulmasının
bizatihi kaçınılmaz olduğunu net biçimde ortaya koyacaktır.
Bunun için gerekli olan analiz, bilmeyi karakterize eden hakikat fenomenini
de aynı zamanda nazarı dikkat içine taşımaya çalışmalıdır. Bilmek
içinde hakikat ne zaman fenomenal bakımdan sarih hale gelir? Bilmenin
hakiki olduğu kendini gösterdiğinde. İşbu kendini gösterme, onun hakikiliğini
temin etmektedir. Buna göre mutabakat ilişkisi, göstermenin fenomenal
rabıtası dahilinde görünür hale gelmek durumundadır.
Bir şahsın, sırtı duvara dönük halde olarak şöyle bir hakiki ifadede
bulunduğunu kabul edelim: “Duvardaki resim yan duruyor.” Bu ifadenin
hakikiliği, ifadede bulunan şahsın dönüp duvara bakması ve orada
yan duran resmi algılamasıyla kendini gösterecektir. Bu gösterimde
gösterilen aslında nedir? İfadenin doğrulamlışımn anlamı nedir? Yani
“bilgi” ya da “bilinen” ile duvardaki nesne arasındaki mutabakat mı tespit
edilmektedir? Hem evet, hem de hayır, çünkü bu, “bilinen” ifadesinin
fenomenal bakımdan münasip biçimde yorumlanıp yorumlanmadığına
bağlıdır. Resmi algılamadan, onu sadece “tasavvur ederek" yargıda
229