Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

“anlayışlılığı” belki de daha sahih biçimde gösterenlerdir, yani onlar,
sözcükleri bitmek tükenmek bilmeyenlere kıyasla daha geniş bir anlayış
geliştirebilenlerdir. Bir şey hakkında çok konuşularak onun hakkında
daha geniş bir anlayış serdedilmiş olunmaz. Aksine: Çok konuşma
perdeler ve anlaşılacak olanı sözde sarihliğe taşır, yani önemsizliğin anlayışsızlığına
götürür. Öte yandan sükut etmek, ketum olmak demek
değildir. Zira ketum “konuşma” eğilimindedir. Ketum sükut edebileceğini
[165] kanıtlama şansına sahip olamadığı gibi, böyle bir şanstan tamamıyla
yoksundur da. Ketumda olduğu gibi, doğası gereği az konuşma
alışkanlığına sahip olan birisi de sükut ettiğini ve edebildiğini gösterebilme
imkanından mahrumdur. Asla bir şey söylemeyen birisi, belirli
bir anda sükut edebilme kabiliyetinde değildir. Sadece sahici söz
söyleme içinde sahih sükut mümkündür. Sükut edebilmek için, Dasein’m
söyleyecek3 bir şeyleri olması lazımdır, yani o, kendisine ilişkin sahih
ve zengin bir açımlanmışlığa sahip olmalıdır. Ancak bu durumda
ketumiyet, bir açımlayıcılığa sahip olur ve “lakırtıyı” mağlup eder. Söz
söylemenin bir hali olarak ketumiyet Dasein’m anlaşılabilirliğini asli biçimde
dile getirdiği içindir ki, sahici duyabilmeklik ile şeffaf hep-bera-
ber-olmaklık ondan neşet etmektedir.
Şuradalığın varlığı (yani bulunuş ve anlama) bakımından söz, tesis
edici olduğundan ve Dasein dünya-içinde-varolmak demek olduğundan,
söz söyleyen bir içinde-var-olmaklık olarak Dasein zaten kendini
hep dile getiriyor olmaktadır. Dasein dile sahiptir. Hergünkü varoluşlarını
çoğunlukla hep-beraber-söyleşmek üzerine kuran ve bakıp görebilen
“gözlere” sahip olan Yunanlılar’m, Dasein’m hem önfelsefi hem
de felsefi tefsiri bakımından insanın özünü zoon logon ekhotıh olarak
belirlemiş olmaları bir tesadüf müdür? İnsana ilişkin bu tanımın daha
sonraları animal ratioııale (“akıl sahibi canlı") olarak tefsir edilmiş olması,
esasen “yanlış” değilse de, Dasein’a dair bu tanımın içinden çekip
çıkartıldığı fenomenal zemin bu yüzden bütünüyle perdelenmiş olmaktadır.
İnsan söz söyleyen bir varolan olarak kendini aleniyete taşır,
yani kendini 'gösterir. Bu, onun sesli beyanda bulunma imkanını kendine
malettiği anlamına gelmez. Şu anlama gelir: Bahse konu varolan;
dünyayı ve bizatihi Dasein’ı keşfetmek suretiyle var olmaktadır. Yunanlılarda
dile karşılık gelen bir sözcük bulunmamaktadır. Onlar bu
fenomeni “öncelikle” söz söyleme olarak anlıyorlardı çünkü. Fakat fela)
Peki, söylenecek-olana (varlığa) ne olacaktır?
b) “Cemmedici” olarak insan, varlığa cemmolunma - varolanın açıklığında mevcut olma (bu
ise geri planda kalm aktadır).
174