Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

sem m fenomenal envanterini münasip biçimde yansıtıp yansıtmadığı
dahi kuşkuludur. Hergünkü Dasein kimdir sorusuna verilen cevabın,
tam da bizatihi ben değil olması pek muhtemeldir.
Ontik-ontolojik ifadelerin ediniminde öncelik, varolanın bizatihi
varlık minvalinin fenomenal gösterimi olacaksa ve en besbelli ve eskiden
beri mutat olan cevaplardan ve bu cevaplardan çekip çıkarılan mesele
formülasyonlanndan imtina edilecekse, o zaman Dasein’m şimdi
formüle edilecek soru bakımından fenomenolojik yorumlanışı, bahse
konu sorunsalın çarpıtılmasına karşı koruma altına alınmalıdır.
Peki ama bir sorunsalın çıkış noktasının, bahse konu tematik alanın
apaçık verilerine bağlı kalmaması demek, her türlü salim yöntembilim
kurallarına ters düşmek demek değil midir? Ve benin veri olmasından
kuşku duyulamaz başka ne vardır? Ve söz konusu verili oluş, bize şöyle
bir talimatta bulunmaz mı: onun asli olarak ortaya çıkarılması amacıyla
bütün diğer “verili” olanlardan sarfı nazar edilmelidir (varolan bir
“dünya”dan değil sadece, öteki “ben’’lerin varlığından da)? Belki de benin
yalın, formal, düşünümsel müşahadesi demek olan bu veriliş minvali
sahiden de apaçıktır. Böyle bir içgörü, müstakil fenomenolojik bir
sorunsala erişim kapısını dahi açabilir ki, bunun esas, çerçevelendirici
anlamı “bilincin formal fenomeno!ojisi”dir.
Burada izlenen fiili Dasein’m eksistensiyal analitiği bağlamında, benin
yukarıdaki tarzda verili olmasının Dasein’ı kendi hergünkülüğü
içinde açımlayıp açımlamadığı, hatta bunun esasen mümkün olup olmadığı
sorusu ortaya çıkmaktadır. Dasein’a erişimin, edimlerdeki ben
üzerine yalın ve müşahade edici bir düşünüm üzerinden gitmesi gerektiği
sahiden a priori bir besbellilik midir? Yoksa eksistensiyal analitik
bakımından Dasein’ın söz konusu “kendini veriş” minvali bir yoldan çıkarma,
hem de Dasein’ın bizatihi varlığı üzerinde temellenen bir yoldan
çıkarma mıdır? Belki de Dasein’a en yakından seslenildiğinde bize hep
“bu benim” diyecek, ama aslında en hararetli olduğunda tam da kendisi
“olmayacak”? Peki ya Dasein’ın öncelikle ve çoğunlukla bizatihi kendisi
olmamasının nedeni [116] hep benimki olan Dasein’ın konstitüsyonun
ta kendisine dayanıyorsa? Ya yukarıdaki çıkış noktasından (Dasein’a
benin verili olması ve onu takip eden öztefsir) hareket eden bir eksistensiyal
analitik böylelikle adeta bir tuzağa düşüyorsa? Ya yalın olarak
verili olanla erişilenin belirlenimine ilişkin ontolojik ufkun esasen
belirlenmemiş kaldığı ortaya çıkarsa? Bahse konu varolanın hep “ben”
olduğunu söylemek ontik bakımdan meşru olabilir belki. Oysa bu tür
ifadelerden yararlanan bir ontolojik analitik, bunlara ilişkin temelli çe-
121