Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

Söz etme, bir şeyler hakkında söz etmedir. Sözün ne-hakkındalığı, belirleyici
bir ifadede bulunma teması [162] karakterine sahip olmak zorunda
değildir ve zaten çoğunlukla da böyle olmaz. Zira bir emir de bir şey
için emirdir. Bir dileğin de ne-hakkındalığı vardır. İltimas etmek ne-
hakkmdalıktan yoksun değildir. Dolayısıyla söz, bu yapı momentine
zorunlu olarak sahiptir, çünkü dünya-içinde-varolmanm açımlanmışlı-
gmı birlikte tesis etmekte ve kendi yapısı Dasein’m söz konusu temel
konstitüsyonunca önceden şekillendirilmiş olmaktadır. Sözün hakkın-
da-söz- ettiği şeye, daima belirli bir cepheden ve belirli sınırlar dahilinde
“hitap” edilmektedir. Her sözün ardında bizatihi hakkında-söz-edi-
len vardır, başka bir deyişle ilgili dilek, soru veya hasbihal etmelerde bizatihi
dile getirilenin kendisi vardır. Sözün kendini muhabere etmesi
bunlar sayesinde olur.
Daha önceki analizlerimizde de gösterilmiş olduğu gibi m uhabere fenomeni,
ontolojik bakımdan daha geniş bir anlam içinde anlaşılmalıdır.
İfade edici “muhabere", örneğin haberdar etmek, esasen eksistensiyal
olarak kavradığımız muhaberenin özel bir halidir. Çünkü anlamasal
hep-beraber-olmaklığın dile getirilişi onun dahilinde tesis olunur. Bir-
likte bulunuş ile birlikte -olma anlayışının “tefrikini” o icra eder. Muhabere
asla bazı serencamlarm birisinden diğerine taşınması (örneğin bir
öznenin kendi içindeki fikir ve dileklerin başka bir öznenin içine taşınması)
demek değildir. Birlikte-Dasein özü gereği zaten birlikte-bulunuş
ve birlikte-anlamak içinde açığa çıkmaktadır. Söz esnasında birlikte-olma
“sarih” olarak paylaşılır, yani o zaten vardır ama henüz paylaşılma-
mıştır, henüz kavranıp kendine mal edilmemiştir.
Bir şeyler üzerine söz etme, hem söz edilirken kendini muhabere
eder, hem de kendini-dile-getirm ek niteliğine sahip olur. Dasein kendini
sözle dile getirir. Zira Dasein öncelikle kendini “içerideki” olarak
dışarıya kapattığı için değil, dünya-içinde-varolma olarak zaten anlayarak
“dışarıda” olduğu için kendini sözle dile getirir. Dile getirme zaten
dışarıda-olmaklıktır\ bir başka deyişle, bulunuşun (haletiruhiyenin)
şu veya bu suretidir. Daha önce göstermiş olduğumuz gibi bulunuş,
içinde-var-olmaklığm tam açımlanmışlığım ilgilendirmektedir.
Örneğin bulunuşsal içinde-var-olmaklığm sözsel beyanının dilsel belirtimi
tonlama, ton geçişi, sözün temposu ve “konuşma minvali”nde
yatmaktadır.. Bulunuşun eksistensiyal imkanının (yani varoluşun
açımlamşınm) muhaberesi, “nazmedici” sözün özgün hedefi olabilmektedir
mesela.
a) Şu'radalık; açık bir muhit içine dışarıya-yerleştirilmişlik.
■ 171