Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

süz, insanınsa ölümlü olması bakımından birbirinden ayrılır. Bir’in
yani Tann’nın iyi’si kendi tabiatıyla; ötekisinin, yani insanınkiyse, ih-
timam-göstermeklik (cura) ile tamlanır: unius bonum natura perjicit,
dei scilicct, alterius cura, hominis
İnsanın perfectio'su, yani en zati imkanlanna hür olma (tasarım) içinde
olabileceği neyse onu olması, “ihtimam-göstermekligin” bir “eseridir”.
A m ca eşit derecede asli olarak bahse konu varolanın temel minvalini
de belirlemektedir ki, ilgilendiği dünyaya buna göre teslim olmuş olmaktadır
(fırlatılmışlık). “Cura”nm “ikili anlamı”; fırlatılmış tasarımın
özsel ikili yapısının tek bir temel konstitüsyonunu ifade etmektedir.
Ontik tefsirlerle kıyaslandığında eksistensiyal-ontolojik yorumun
sadece teorik-ontik bir genelleme olduğunu söylemek mümkün değildir.
Böyle bir şey olsaydı sadece şunu demiş olurduk: ontik bakımdan
insanın bütün tutumları “kaygı dolu” olup, bir şeylere “adanma” tarafından
idare edilmektedir. Oysa buradaki “genelleme" apriorik-ontolo-
jiktir. Burada anlatılmak istenen, sürekli ortaya çıkan ontik nitelikler
değil, zaten hep temelde yatan bir varlık konstitüsyonudur. Bahse konu
varolanı ontik bakımdan cura olarak ifade edebilmemizi ontolojik olarak
mümkün kılan işte tam da budur. “Yaşama kaygısı” ile “adan-
ma”nın eksistensiyal imkan koşulunu; asli, yani ontolojik anlamda ih-
timam-göstermeklik olarak kavramak durumundayız.
Öte yandan ihtimam-göstermeklik fenomeni ile bütün fundamental
eksistensiyallerin transendental “genelliği”, [200] her türlü ontik-dün-
ya-görüşsel Dasein tefsirinin üzerinde (Dasein’ı ister “yaşam kaygısı” ve
hacet, isterse de tersi olarak anlasın) hareket ettiği zeminin genişliğine
de sahiptir.
Eksistensiyal yapıların ontik olarak bize zorlanan “boşluk” ve “genelliği”,
kendine münhasır ontolojik bir belirlenime ve doluluğa sahiptir.
Bu yüzden Dasein konstitüsyonunun bizatihi bütünlüğü, kendi birliği
içinde basit olmayıp yapısal bir eklemlenişe sahiptir. O da, eksistensiyal
bir kavram olan ihtimam-göstermeklikte ifadesini bulur.
Dasein’m ontolojik yorumu, bu varolanın “ihtimam-göstermeklik”
denilen önontolojik öztefsirini eksistensiyal bir kavram olan ihtimam-
göstermekliğe taşımıştır. Fakat Dasein analitiği, antropolojinin ontolojik
temellendirilişini hedefliyor değildir. Amaç fundamental-ontolojik-
tir. işte tam da bu (her ne kadar açıkça dile getirilmediyse de), şu ana
kadarki etütlerimizin gidişatını, fenomenlerin seçimini ve analizimizin
ileriye atılına hudutlarım belirlemektedir. Oysa varlığın anlamına ilişkin
rehber niteliğindeki sorumuz ve bu sorunun işlenişi bakımından
211