Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

meklik olarak belirlemek zorunda olduğumuz işbu varolanın aslında
birer varlık minvalidir.
Dolayısıyla, özsel bakımdan parçalarına ayrılamaz bir bütünlüğü
olan ihtimam-göstermeklik fenomenini; arzu ve dilek veya iştah ve meyil
gibi özel edim veya [194] dürtülere indirgeme ya da bu öğelerden
biraraya getirme denemesi başarısız olmak durumundadır.
Arzu ve dilek, Dasein’da ontolojik bakımdan zorunlu olarak ihti-
mam-göstermeklikten neşet etmektedir. Bunlar ontolojik bakımdan kayıtsız,
kendi varlık anlamı bakımından tümüyle belirsiz “akışlar” dahilinde
mevcut olan serencamlar değildirler. Aynı şey meyil ve iştah için
de geçerlidir. Onlar da, tabii eğer Dasein’da saf biçimde gösterilebildikleri
takdirde, ihtimam-göstermeklik üzerine temellenirler. Ama bu, iştah
ve meylin, sadece “yaşamakta” olan varolanları ontolojik bakımdan
tesis ettiği anlamına gelmez. Fakat “yaşamanın” ontolojik temel konsti-
tüsyonu başlı başına bir mesele olup, Dasein’m ontolojisinden hareketle
sadece indirgemeci bir ayıklamayla serimlenebilir niteliktedir.
İhtimam-göstermeklik yukarıda sayılan fenomenlerden ontolojik
bakımdan “önce” olsa da, söz konusu fenomenler, belirli sınırlar içinde
kalınarak münasip biçimde “tasvir” edilebilmektedir. Bunun için onların
ontolojik ufuklarım tam olarak görünür kılmak ve hatta bu ufku bilmek
bile gerekmemektedir. Dasein’m tematik bakımdan ne eksiksiz bir
ontolojisi olan, ne de somut bir antropoloji olamayan bu fundamental-
ontolojik incelememiz açısından, bahse konu fenomenlerin ihtimam-
göstermeklik üzerinde eksistensiyal olarak nasıl temellendiğine ilişkin
yereceğimiz bazı işaretler yeterli olacaktır herhalde.
Varlık imkanıdır, Dasein'ın bir-şey-uğruna var olduğu. O da bizatihi
dünya-içinde-varolma varlık minvaline sahiptir. Buna göre dünya-
içinde-varolma, dünya-içindeki varolanlarla olan irtibatı ontolojik bakımdan
temellendirmektedir. ihtimam-göstermeklik hep (onun yoksunluk
halleri olarak) ilgilenme ve itina-göstemıeklik olarak vardır. Arzu
söz konusu olduğunda; anlaşılmış, yani kendini kendi olanaklarına
yönelik olarak tasarlamış olan bir varolan, onlarla ilgilenilmeyi ya da
itina-göstermeyi mevzu ederek onları kendi varlığına taşımaktadır. Zaten
bu yüzden arzuya hep bir arzulanan aittir, çünkü arzulanan da bizatihi
bir-şey-uğrunalık içinden hareketle belirlenmiştir. Arzunun ontolojik
olanağı bakımından tesis edici olan şunlardır: esasen bir-şey-uğ-
runalıgın öncelikle açımlanmış olması (kendini-önceleme), ilgilenileceklerin
açımlanmış olması (zaten-beraber-varolunanın zarfı olarak
dünya) ile Dasein’ın “arzulanan” varolanın bir imkanına, kendinin var­
205