Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

Bu sorulan hepsine de evet demek durumundayız. Ama yine de bu
sorular, asli zamansallığın sonluluğuna ilişkin herhangi bir itirazı içeriyor
değildir - çünkü artık onlar asli zamansallığı söz konusu ediyor
değiller. Zira soru, “akıp giden zaman içinde” daha nelerin olup olmayacağı
ve “böyle bir zamandan” hareketle kendi-kendimize-gelebilmelerin
neler olacağı sorusu değildir. Asıl soru, kendi-kendimize-gelebilmenin
bizzat kendisinin asli biçimde nasıl belirlenmiş olduğu sorusudur.
Onun sonluluğu, birincil anlamda bir bitiş demek olmayıp, bizatihi
zamansallığın bir karakteridir. Asli ve sahih istikbal, kendi-kendine-gelmedir
- batıl oluşun atlatılamaz imkanı olarak varoluşun kendi
kendine gelişidir. Asli istikbalin ekstatik karakteri, tam da varlık imkanını
kapatıyor olmasında yatmaktadır, yani kendisinin kapalı olmasında
ve bu haliyle butlanın kararlı varoluşa-dair anlayışını mümkün
kılmasında yatmaktadır. En zati butlan içinde varolmanın anlamı, asli
ve sahih kendi-kendine-gelmedir. Zamansallığın asli sonluluğunu
ortaya koyan tezimizle, “zamanın sürüp gittiğini” inkar ediyor değiliz.
Yapmaya çalıştığımız şey, bizzat Dasein’m asli eksistensiyal tasarımıyla
tasarımlanmış olanda kendini gösteren asli zamansallığın fenomenal
karakterini tespit etmektir.
Asli ve sahih istikbalin ve dolayısıyla zamansallığın sonluluğunu
gözden kaçırma veya bunu “a priori” olarak imkansız kabul etme yönünde
aklımızın çelinmesi, alelade zaman anlayışının kendini sürekli
olarak öne atmasından kaynaklanmaktadır. Bu anlayış, haklı olarak zamanı
sadece sonsuz bir zaman olarak biliyorsa, bu onun, söz konusu
zamanı ve onun “sonsuzluğunu” anlamış olduğunu kanıtlamaz. Öyle
ya, zaman “sürüp gidiyor” ve “akıp gidiyor” da ne demek ölüyor ki?
“Zamanın içinde” dediğimizde aslında ne demiş oluyoruz? Özellikle de
“istikbalde” dediğimizde burada söylenmeye çalışılan “iç” tam olarak
ne demek oluyor? “Zaman” hangi anlamda sonsuz? Asli zamanın sonunluluğuna
ilişkin alelade itirazlar eğer Yeminsiz kalmak istemiyorlarsa,
o zaman bu gibi soruların açığa kavuşturulması lazımdır. Fakat böylesi
bir açığa kavuşturma işini gerçekleştirebiltnek için, sonluluk ve
son-suzluk mülahazaları bakımından münasip bir soru formülasyonuna
varılmalıdır. Böyle bir soru formülasyonuysa, zamanın asli fenomenine
anlamasal olarak bakmak suretiyle ortaya çıkabilir ancak. Mesele
şudur diyemeyiz: “İçinde” mevcut-oîanlarm oluşup yok olduğu “türemiş”
sonsuz zaman nasıl oluyor [331] da asli sonlu zamansallığa dönüşüyor?
Çünkü esasen meselemiz şudur: nasıl oluyor da, sonlu sahih zamansallıktan
gayrisahih zamansallık neşet edebiliyor? Gayrisahih za-
350