Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

ne de kayıtlı kalacak biçimde “var”dırlar. Nitekim Dasein’dan söz
edildiğinde -söz konusu varolanın hep-bcnim kilik niteliğine uygun
olarak- her zaman şahıs zamirini de kullanmak zorundayız: “ben varım”,
“sen varsın”1gibi.
Ve öte yandan Dasein hep şu ya da bu surette benim olarak vardır.
Öyle ki, Dasein hangi surette hep benim olduğuna daima önceden karar
vermiştir. Bizatihi kendi varlığını kendi varlığı içinde kendine mesele
edinen söz konusu varolan, kendi varlığıyla kendi en sahih imkanı
olarak ilişkilenir. Dasein hep kendi imkanı olarak vardır. O, bu imkana
sadece bir mevcut-olan özelliği olarak “sahip” değildir. Ve Dasein özsel
olarak hep kendi imkanı olduğu için, bu varolan kendi varlığı içinde
kendini “seçebilmekte", kazanabilmekte, kendini kaybedebilmekte ya
da hiçbir zaman kazanamamakta veya sadece “görünürde” kazanma im-
Jzarıma sahip olmaktadır. Kendini kaybetmesi ya da kendini henüz kazanmamış
olması ancak kendi özüne göre mümkün olan bir sahihlikle,
yani kendine sahip olarak mümkündür. Sahihlik ile gayrisahihlife olarak
ifade [43] edilen iki varlık h ali—söz konusu ifadeler kelimenin tam anlamıyla
term inolojiktir- Dasein’m esasen hep-benimkilikle belirlenmiş
olması üzerine temellenmektedir. Dasein’m gayrisahihliği bu varlığın
“daha az” olduğunu ya da “daha düşük” bir varlık derecesine sahip olduğunu
imlemez. Bilakis gayrisahihlik Dasein’ı faal, canlı, ilgili olduğu,
haz aldığı o kendi tam somutluğu içinde belirliyor bile olabilir.
Dasein’ın yukarıda ana hatları çizilen iki niteliği (yani birincisi
“existentia”ran essentia'dan öncegelimi ve İkincisi hep-benimkilik),
söz konusu varolana ilişkin analizin kendine özgü bir fenomenal sahayla
karşı karşıya kaldığını tebliğ eder özelliktedir. Söz konusu varolanın
varlık minvali sadece dünya içinde mevcut olma değildir ve bu
zaten olamaz. Bu sebeple de bu varolanı, bir mevcut olanı önümde
mevcut bulma tarzında takdim etmek mümkün değildir. Onun doğru
olarak takdimi konusu kendiliğinden o kadar az anlaşılırdır ki, söz
konusu varolanın ontolojik analizinin en esaslı bölümlerinden birini
bu doğru takdimin belirlenmesi meselesi oluşturmaktadır. Söz konusu
varolanın doğru olarak takdim edilmesi işinin emin biçimde icra
edilmesi, bu varolanın varlığını esasen kavrayışa getirme imkanını sunacak
ya da bunda başarısız olunacaktır. Analiz istediği kadar şimdilik
kaydıyla yapılıyor olsun, yine de bizden daima doğru hareket noktasından
emin olmamızı talep etmektedir.
d) Yani buradaki hep-benim kilik tevdi olunmuşluğa işaret eder.
45