Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

Acaba havfın bu eksistensiyal yorumu sayesinde, Dasein’m yapı bütününün
varlık bütününe dair rehber niteliğini haiz sorumuzun cevaplandırılmasına
ilişkin fenomenal zemini ne kadar kazanmış olduk?
§ 41. İhtim am -Göstenneklik Olarak Dasein'ın Varlığı
Yapı bütününün bütünlüğünü ontolojik bakımdan kavrayabilmek
maksadıyla ilk önce şunu sormamız gerek: Havf fenomeniyle ve bu fenomen
içinde açımlananlar, bütüne yönelik arayıcı bakışımızın söz konusu
verileri içinde tamamlanmasını sağlamak suretiyle, Dasein bütününü
fenomenal olarak eşit derecede asli biçimde sunabilecekler mi?
Havfın içinde yatanların toplam envanteri, şöylesi bir formal sayımla
kayıt altına alınabilmektedir: Havf duyma, bir bulunuş olduğundan
dünya-içinde-varolmamn bir minvalidir; havfın nedeni, fırlatılmış dün-
ya-içinde-varolmadır; havfın ne hakkındalığı, dünya-içinde-varolma-
imkanıdır. Buna göre havf fenomeninin tamamı, Dasein’ı bize fiilen varolan
dünya-içinde-varohna olarak göstermektedir. Bahse konu varolanın
fundamental ontolojik karakterleri eksistensiyalite, faktisite ve düşkünlüktür.
Söz konusu eksistensiyal belirlemeler, bir kompozite ait
öğelerin parçaları değildir, zira onların hiçbirisi noksan kalamaz. Saydığımız
bu belirlemeler, asli bir rabıta örgüsü içinde olup, yapı bütününün
aranılan bütünlüğünü temin ederler. Dasein’ın anılan varlık belirlemelerinin
birliği içinde ancak, onun varlığı bizatihi ontolojik olarak
kavramlabilir olur. Peki, bu birliği bizatihi nasıl karakterize edeceğiz?
Dasein öyle bir varolandır ki, kendi kendisini yine kendi varlığı içinde
bizzat mevzu eder. Buradaki “bizzat mevzu eder” ifadesinin, varlığın,
anlamak denilen konstitüsyonu içinde açığa kavuşturulmuş ve en zati
varlık imkanına kendini tasarlayıcı biçimde yöneltmiş olduğu görülmüştü.
Kendi varlığı içinde Dasein, zaten kendim hep kendi imkanlarıyla birlikte
bir yerlere yerleştirmektedir. En zati varlık imkanı için hür olmak
ve böylelikle sahihlik ve gayrisahihlik imkanı adına hür olmak kendini
asli, elemanter bir somutlaşma içinde gösterir: havf. Fakat ontolojik bakımdan,
en zati varlık imkanına yönelik var olma şu demektir: Dasein
kendi varlığı içinde hep kendini öncelemektcdir. [192] Dasein hep “kendisinin
ilerisindedir”; kendisi olmayan öteki varolanlara nispeten değil,
kendisi olduğu varlık imkanının varlığı olarak. Özsel olan bu “kendini
mevzu etme”nin varlık yapısına Dasein’ın kendini-öncelemesi diyoruz.
Söz konusu yapı, Dasein konstitüsyonunun bütününü ilgilendirmektedir
ama. Kendini-önceleme dünyasız bir “özne” içindeki yalıtıl-
202