Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

gayrisahihlik, müstesna bir dünya-içinde-varolma örneğini oluşturur.
Bu öyle bir varolmadır ki, burada Dasein hem “dünyaya” hem de başkalarıyla
birlikte-Dasein’a tümüyle meftundur. Burada bahsedilen
kendi gibi olmama. özü gereği ilgilendiği dünya içinde massolan varolanın
müspet imkanı işlevini görmektedir. İşte söz konusu var-olm a-
yış, Dasein’ın çoğunlukla içinde bulunduğu en yakın varlık minvali
olarak anlaşılmalıdır.
Öte yandan Dasein’m düşkünlüğünü, çok daha saf ve yüksek bir “asli
durumdan” aşağıya “düşüş” olarak da anlamamak gerekir. Zira söz
konusu asli durumla ilgili olarak ne ontik bir tecrübeye sahibiz, ne de
ontolojik bakımdan bu hususta herhangi bir yorum imkanımız veya
rehberimiz bulunmaktadır.
Fiilen dünya-içinde-varolan Dasein kendi düşkünlüğü yüzünden
kendisinden zaten düşmüş olmaktadır. Ama Dasein, kendi varlığını ifa
ederken karşı karşıya geldiği veya gelmediği bir varolana düşkün değildir.
Dasein dü7iyaya düşkündür ve bu dünya onun kendi varlığına aittir.
Düşkünlük bizatihi Dasein’m eksistensiyal bir belirlenimi olup,
onun bir mevcut-olan olup olmadığı, “türediği” varolanlarla mevcut
ilişkiler kurup kurmadığı veya bazı varolanlarla bilahare bir commerci-
um içine düşüp düşmediği hakkında hiçbir şey söylemez.
Keza düşkünlüğün fena veya müessif bir ontik nitelik olduğunu, insanlık
medeniyetinin daha ileri bir aşamasında ondan bir gün kurtulunacağım
savunmak da düşkünlüğün ontolojik-eksistensiyal yapısını
yanlış anlamak demek olacaktır.
Ne Dasein’ın temel konstitüsyonu olması bakımından dünya-içiıı-
de-varolmaya ilişkin ilk atfımızda, ne de onun tesis edici yapı momentlerine
dair karakterizasyonlarımızda varlık konstitüsyonu analizinin haricinde
düşkünlüğün varlık minvalini fenomenal bakımdan dikkate almıştık.
İçinde-var-olmaklığm olanaklı temel türleri olan ilgilenme ile
itina-gösîermekliği tasvir ettiysek de, bu suretlerin hergünkü varlık
minvallerine yönelik soru müzakere edilmeden kalmıştı. Şu da kendini
göstermişti ki, içinde-var-olmaklık sadece gözetleyici veya faaliyette
bulunucu bir karşısında durma, yani bir özne ile nesnenin birlikte-
mevcut-oluşu da değildir. Ama yine de şöyle bir görünüm doğmuş gibi:
Sanki dünya-içinde-varolma adeta rijit bir çatkı işlevi görmekte ve
Dasein’ın kendi dünyasına dair olanaklı tutumlarına, bu “çatkı” içinde
yol alıp gidilirken, varlıksal olarak temas edilmiyormuş izlenimi doğmaktadır.
Oysa zannedilen bu ‘'çatkının" kendisi dahi Dasein’ın varlık
minvalini oluşturmaktadır. Dolayısıyla dünya-içinde-varolmanın ek-
186