Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

mevcut durumu karakterize edilmişti. Buna göre, “ideal varlık” olarak
"geçerliliğin”, özel ontolojik açıklığı haiz biçimde müstesna bir yere
sahip olması gayet tabii beklenemez. Öte taraftan geçerlilik, yargının
geçerli anlamının geçerliliği de demektir (yargının kastedilen “nesnesi”
bakımından). Bu durumda geçerlilik, bir şeyin “nesnel meriyetine"
ve hatta nesnellik imlemıne doğru kaymaktadır. Böylece, varolan için
geçerli olup da bahsedilen varolanda “zamana tabi olmaksızın” geçerli
olan anlam, geçerlilik kapsamı dahilinde akli yargıda bulunan herkes
için de geçerli oluvermektedir. Yani bu durumda geçerlilik artık
bağlayıcılık, “umumi meriyet” demek olmaktadır. Ve üstelik “eleştirel”
bilgi teoricileri işe karıştıklarında (ki onlara göre özne, “sahih”
olarak, nesneye erişecek kadar “dışarıya uzanamamaktadır”), nesnenin
geçerliliği (nesnellik) olarak meriyet, hakiki (!) anlamın geçerli
mevcudiyeti üzerine temellendirilir olmaktadır. “Geçerli olmanın” ortaya
konulan bu üç imlemleri (yani ideal olanların varlık tarzları, nesnellik
ile meriyet), hem bizatihi gayrişeffaftır, hem de hep birbirine
karışmaktadır. Oysa metodik dikkat, bu türden ışıltılı kavramları yoruma
rehber seçmemeyi salık verir. Biz anlamın kavramını peşinen
“yargının içeriği”nin imlemiyle sınırlandırmıyor, anlama içinde açımlanabilir
ve tefsir içinde dile getirilebilir olanla esasen görünür hale
gelen, hatları çizili eksistensiyal fenomeni anlıyoruz.
“lfade”nin analiz ettiğimiz bu üç imlemini fenomenin bütünü bakımından
birleştirici bakış içinde toparladığımızda şu tanıma ulaşırız:
ljade m uhabere edici ve belirleyici dikkate taşımadır. Geriye şöyle bir
soru kalıyor: Ne hakla ifadeyi tefsirin hali olarak ele alabiliyoruz?
Eger ifade gerçekten de böyle bir şeyse, o zaman onda, tefsirin özsel
yapılarım tekrar görmemiz gerekir. İfadenin dikkate taşıma işi, anlama
sırasında zaten açımlanmış olanın veya bir-şey-için-bakışla keşfedilenin
temeli üzerinde icra edilmektedir. İfade birincil olarak, varolanları
esasen kendiliğinden açımlayabilen desteksiz bir davranış tarzı
değildir ama. Aksine, ifade zaten hep dünya-içinde-varolma zemini
üzerine dayanmaktadır. Dünyayı bilmeye dair daha önce' gösterdiklerimiz,
[157] ifade için de aynen geçerlidir. İfade de, esasen açımlanmış
olanın, ön-sahipliğine ihtiyaç duyar ve onu belirlemek suretiyle
açığa çıkarır. Bir şeyleri çıkış noktası olarak belirlemek, ifade edilecek
olana doğrultulmuş bir bakış yöneltimi de demektir çünkü. Verili va-r
rolana dair bakış nereye yönelik odaklanıyorsa, belirlemenin icrası sırasında
bu, onu belirleyen işlevini görmektedir. Öte yandan ifade ön-
1) Krş. § 13, 5. 59 vd.
165