Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

ir türetilmiş anlamındaysa, Dasein’m kesin olabildiği bir varolan da
“kesin” diye ifade edilir.
Kesinliğin bir hali kanaattir örneğin. Kanaat belirtildiğinde, keşfedilen
(hakiki olan) şeyin kendisinin karinesi sayesinde Dasein, kendisinin
onunla olan anlamasal varlığım belirlemiş olur. Bir şeyi hakiki-kabul-et
inek, kendini-hakikatiçinde-bulundurmak olarak yeterlidir, eğer o, keşfedilen
varlığın bizatihi kendisi üzerine temelleniyor ve bu şekilde keşfedilen
varolana yönelen varlık olarak ona münasipliği bakımından kendi
kendine şeffaf hale geliyor ise. İhtiyari uydurmalarda yahut bir varolan
üzerindeki salt “görüşlerde” ise böylesine bir şey bulunmamaktadır.
Hakıki-kabul-etmenin yeterliliği, ona ait olan hakikilik iddiasıyla ölçülür.
Söz konusu hakikilik iddiasının haklılığı, açımlanacak varolanın
varlık minvali ve açımlamanın istikametinden ileri gelmektedir. Varolanın
farklılığına ve açımlamanın hakim eğilim ve kapsamına bağlı olarak
hakikatin minvali ve dolayısıyla kesinliği de değişmektedir. Fakat yürüttüğümüz
bu etüt, netice itibariyle müstesna bir Dasein kesinliğini
temsil eden ölümün kesin oluşunun analiziyle sınırlı kalacaktır.
Hergünkü Dasein, kendi varlığının en zati, irtibatsız ve atlatılamaz
imkanını çoğu kere örter. Bu fiili örtme eğilimi, şu tezimizi doğrulamaktadır:
Dasein fiili olarak [257] “hakikatsizlik” içinde vardır.1Dolayısıyla
ölüme yönelik varlığın işbu örtülüşüne ait olan kesinlik, münasip
olmayan bir hakiki-kabul-etme olmalıdır. Fakat bu, şüphe anlamında
bir kesinsizlik değildir. Münasip olmayan bu kesinlik, kesin olduğu
şeyi örtülülük içinde tutar. Eğer “herkes gibi” ölümü, çevreleyen-dün-
ya içinde karşılaşılan bir hadise olarak anlarsak, o zaman bu duruma
atıfta bulunan kesinlik, hitama yönelik varlığa aslında isabet edemez.
Herkes diyor ki, “şu” ölümün vaki olacağı kesindir. Herkes diyor bunu.
Ama yine herkes gözden kaçırıyor ki, ölümün kesin olabilmesi için,
hep kendi Dasein’ımız, kendi en zati irtibatsız varlık imkanının kesinliğini
bilmelidir. Ölüm kesindir, diyor herkes ve böylece Dasein’a, sanki
kendisinin kendi ölümünün kesinliğini bildiği zannını uyandırıyor. Peki,
bu hergünkü kesin olmaklığın temeli nedir? Öyle anlaşılıyor ki, sadece
karşılıklı olarak birbirimizi buna inandırmak değildir bu temel. Zira
herkes, başkalarının “can verişini” hergün tecrübe ediyor. Ölüm, inkarı
gayrikabil bir “tecrübi vakıadır”.
Ölüme yönelik hergünkü varlığın yukarıdaki şekilde temellenmiş
olan bu kesinliği Dasein’m hangi surette anladığını, onun ölüm hak­
1) Krş. § 44, s. 222.
272