Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

§ 68. Esas İtibariyle Açımlannuşlığın Zamansallığı
Zaraansal anlamı bakımından karakterize ettiğimiz kapalılığı-açma-
kararlığı, Dasein’ın sahih açımlanmışhğım temsil etmektedir. Açımlan-
mışlık bir varolanı öyle tesis etmektedir ki, bu varolan, varolmak suretiyle
kendi “şuradahğı” olabilmektedir. Zamansa! anlamım da dikkate
aldığımız ihtimam-göstermekliği ise sadece temel hatlarıyla ifade edebilmiştik.
Onun somut zamansal konstitüsyonunu meydana çıkarmak
demek, yapı momentlerini (anlama, bulunuş, düşkünlük ve söz) za-
mansal bakımdan tek tek yorumlamak demek olacaktır. Her anlama,
kendi haletiruhiyesine sahiptir. Her bulunuş anlamasaldır. Bulunuşsal
anlama, düşkünlük karakterine sahiptir. Düşkün bir haletiruhiye içinde
cereyan eden anlama, anlaşılırlığı bakımından kendini sözle ifade etmektedir.
Adı geçen fenomenlerin zamansal konstitüsyonu ise, hep o
tek zamansallığa geri götürür bizi ki, anlama, bulunuş, düşkünlük ve
sözün olası yapı birliğini de zaten o temin eder.
[336]
a) Arılamanın Zamansallığı'
Anlama terimiyle fundamental bir eksistensiyali ifade etmiş oluyoruz.
Bu terimle, ne belirli bir bilme minvalini (mesela açıklama ve kavramadan
farklı olan bir minvali), ne de tematik kavrayış manasındaki
bir anlamayı dile getirmiş oluyoruz. Fakat anlama, şuradalıgın varlığını
öyle bir tesis ediyor ki, anlamanın temeli üzerine bina edilen bir Dasein;
bakışın, kolaçan-etmenin ve sadece-seyretmenin çeşitli imkanlarını
bizzat kendisi varolmak suretiyle geliştirebilir duruma geliyor. Demek
ki, her türlü açıklama, anlaşılmaz olatun anlamasal keşfi olarak Dasein’m
birincil anlaması içine kök salmış durumdadır.
Asli olarak, yani eksistensiyal olarak kavrandığında anlama şu demektir:
Dasein’m hep onun-uğruna varolduğu varhk-im kanına kendini tasarlam
ak suretiyle var olması. Anlama, kendi varlık-imkanımızı öyle bir
açımlamaktadır ki, bu sayede Dasein, kendinin ne durumda olduğunu
şu veya bu şekilde anlamasal olarak hep bilir hale gelir. Bu “bilgi”, bir
olguyu keşfetmiş olmak demek değildir ama. O, bir varoluşa-dair imkan
içinde kendini bulundurmak demektir. Buna tekabül eden bilgi-de-
ğil ise, anlamanın gerçekleşmemesi demek olmayıp, valrlık-imkanının
tasanmlanm'ışhğmın muallel hali olarak kabul edilmelidir. Varoluş şüp-
he-götürür olabilir. “Şüphe~götürür-olmak”ın mümkün olabilmesi için,
1) Krş. § 31, s. 142 vd.
356