Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

le” olan ilintisi), tek bir gerecin ontolojik bakımdan imkansız olduğuna
işaret etmektedir. Elimizin altında sadece bir tane gereç bulunuyor, diğerleriyse
“noksan” kalmış olabilir. Ama tam da bu noksanlık ilişkisi,
şu anda el altında olanla noksan olan diğeri arasındaki aidiyet ilintisini
beyan etmektedir. İlgilenici meşgul olmanın el-altmda-olanlan bir-şey-
için-bakışsal bakımdan karşılaşılabilir kılabilmesi için, ilintililik gibisinden
bir şeyi (yani bir şeyin başka bir şeyle olan ilişkisini) peşinen anlamış
olması gerekir, ilgilenmenin bir şeylerin beraberinde var olmak
suretiyle bir-şey-için-bakışsal-keşfedici varlığına ilitintilendirme diyoruz.
Bir başka deyişle bu, ilintililiğin anlamasa! tasarımıdır. Eğer ilinti-
lendirme, ilgilenmenin eksistensiyal yapısını oluşturuyorsa, bu ise bir şeylerin
beraberinde var olm ak olarak ihtimam-göstermekliğin özsel konsti-
tüsy onuna ait ise ve o da bizatihi zam ansallık üzerine temelleniyorsa, o zaman
ilintilendirmenin eksistensiyal imkan koşulunu, zamansallığın bir husule
getiriliş halinde aram ak lazım gelecektir.
Herhangi bir gerecin en basit kullanımında bile ilintilendirme yatmaktadır.
Bunun hangi hususta olduğu, ne-içinlik karakterine sahiptir.
Söz konusu gereç, ona göre kullanılabilirdir veya kullanılmaktadır. Ne-
içinliği anlamak, yani ilintililiğin hangi hususta olduğunu bilmek, bek-
lentilendirme dediğimiz bir zamansal yapıya sahiptir. Ne-içinliğin beklentisi
içinde olunarak ilgilenme, ilintilendirilmiş bir şeye geri gelebilmekte
ve onunla ilgilenebilmektedir. Hangi hususta oluşun beklentilen-
dirilmesi ile ne-içinliğin hafızada tutulması el ele gitmekte ve oluşturuk-
ları bu ekstatik birlikle bir gereci spesifik biçimde elle kullanmak suretiyle
huzura taşıyabilmektedir.
Ne-içinliğin beklentilendirilmesi, ne bir “amaç” temaşası, ne de imal
edilecek eserin vaki olacak bitmişliğinin beklentisidir. Onun karakteri,
herhangi bir tematik kavrayış karakterinde değildir. Ilintilenmiş olanları
hafızada tutmak da tematik bir sabitleme değildir. Ellerimizi kullanmak
suretiyle meşgul olmak da ilintilendirmenin ne sadece hangi hususta
olduğuyla, ne de sadece ne-içinligiyle [354] ilişkilidir. Bu daha ziyade
beklentilendirici hafızda tutmanın birliğiyle tesis olunmaktadır,
öyle ki, buradan neşet eden beklentilendirme, ilgilenmenin kendi ge-
reç-dünyası içinde karakteristik biçimde massedilişini mümkün kılmaktadır.
Bir şeylerle “sahih” biçimde, kendini tamamen vermek suretiyle
meşgul olma, ne yapıtta, ne de gereçte, ne de ikisiyle “birliktedir”.
Zamansallık üzerine temellenen ilintilendirmedir ilişkilerin birliğini zaten
kurmuş olan, öyle ki, onun dahilinde ilgilenme bir-şey-için-bakış-
sal biçimde “hareket” edebilmektedir.
375