Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

Celbedenin kim olduğunu "dünyasal” bakımdan hiçbir şeyle belirleyemeyiz.
O, kendi tekinsizliği içindeki Dasein’dır, asli fırlatılmış dünyaiçinde-varoluşunun
yuvasızlığıdır, dünyanın hiçliği içindeki [277] çıplak
“öyleliktir”. Celbeden, hergünkü herkes-benliğinin hiç de aşina olmadığı
bir şeydir - yabancı bir ses gibidir, llgilenedurduğu biçim biçim
“dünya” içinde kaybolmuş olan herkes için, tekinsizliği içinde kendi
başına kalan, hiçliğin içine fırlatılmış olan bir benlik kadar daha yabancı
ne olabilir? “O ” celbeder ve fakat ilgilenici meraklı kulakların duyabileceği,
ağızdan ağıza aktarılabileceği ve aleni biçimde müzakereye tabi
tutabileceği hiçbir şeyi söylemez aslında. Zaten Dasein’m kendi fırlatılmış
varlığının tekinsizliginden dem vuracağı neyi vardır ki? Havf
içinde meydana vurulan kendi varlık-imkanından başka ne kalır onun
elinde? Hep söz konusu olan bu varlık-imkamna çağrı yapmaktan başka
bir celbetme imkanı var mıdır?
Celp, hadiselerden haber vermez, o herhangi bir beyanda bulunmaksızın
celbeder. Celp tekinsiz bir hal olan sükut halinde konuşur. O
bu halde konuşur çünkü celp, celbedileni herkesin umumi lakırtısı içine
değil, aksine tam da oradan geriye, yani varoluşsal varhk-imkanının
ketumiyetine çağrır. Celbedenin celbedilenine, hiç de kendiliğinden anlaşılır
olmayan tekinsiz ve buz gibi bir katiyetle isabet edilirken o, kendi
tekinsizliği içinde kendi başma kalakalan Dasein’ı başka hiç kimseyle
karıştırılmayacak şekilde kendisiyle yüz yüze getirilir. Böylece Dasein,
bizatihi kendine temlik edilmişliğin metrukluğuna bırakılmak suretiyle,
kendini başka yollardan yanlış anlama ve bilememe olasılığından
radikal biçimde koparılmış olur.
Aslında tekinsizlik, dünya-içinde-varolmanın hergünkü örtük temel
minvalidir. Bizatihi Dasein’ın kendisi, bu varlığın temellerinden çıkıp
gelen vicdan olarak celbetmektedir. “Beni celbediyor” ifadesi, Dasein’m
müstesna bir sözüdür. Celbin keyfiyeti havf olduğundan o, Dasein’ın
kendi en zati varlık-imkamna kendini tasarlayabilme imkanını biricik
biçimde mümkün kılar. Vicdanın celbi eksistensiyal olarak anlaşılınca,
daha önce sadece bir iddia olarak' ortada kalanın tam olarak meydana
vuruluşu artık mümkün olabilmektedir: Tekinsizlik Dasein’a yetişir ve
onun kendini unutmuş kaybolmuşluğunu tehdit eder.
Böylelikle Dasein, hem celbeden hem de celbedilendir, önermesinin
formal boşluğu ve kendiliğinden anlaşılırlığı ortadan kalkmış olur. Vicdan
kendini, ihtimam-göstermekliğin celbi olarak açım lam aktadır: Celbe­
1) Krş. § 40, s. 189.
293