Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

[276] îşbu varolanın eksistensiyal konstitüsyonudur bize, celbeden
“o' nun varlık minvalinin yorumu için gerekli olan yegane rehberi sağlayabilecek
olan.
Celbedenin ve dolayısıyla celbetmenin varlık minvalini ontolojik bakımdan
anlaşılır kılmak bakımından, Daseinın şimdiye kadarki varlık
konstitüsyonunun analizi bize yol gösterici olabilir mi? Celbin açıkça
benim tarafımdan icra edilmiyor, daha ziyade “o”nun celbediyor oluşu,
söz konusu celbedini Dasein’sal-olmayan bir varolan olarak aramamıza
hak vermez. Çünkü Dasein hep ve daima fiilen varolur. Zira Dasein desteksizce
kendini bir şeylere tasarlayan değildir. Fırlatılmışlık yüzünden
ne ise o olan varolan olgusu tarafından belirlenmiştir. Bu yüzden de Dasein,
hep ve daima varoluşa tevdi edilmiş durumdadır. Fakat Dasein’ın
faktisitesi, herhangi bir mevcut-olamn olgusallığından özü bakımından
farklıdır. Zira varolmakta olan Dasein kendisiyle dünya-içindeki bir
mevcut-ol an gibi karşılaşmaz. Öte yandan fırlatılmışlık Dasein’a, erişi-
lemez olup varoluşu bakımından ehemmiyetsiz bir nitelik gibi de yapışık
değildir. Zira Dasein, fırlatılmış bir varoluş olduğundan varoluşun
içine fırlatılmıştır. Dasein öyle bir varolandır ki o, nasılsa ve nasıl olabilecekse
öyle var olmaktadır.
Dasein’m fiilen var olm aklığı, neden böyle olduğu bakımından karanlıkta
kalsa da, onun bu “öyleliği” Daseinın kendisinin açımlayabildiği
bir şeydir. Bu varolanın fırlatılmışlıgı, “şuradalıgm" açımlanmış-
lığına ait olup, ilgili bulunuş içinde kendini daima meydana vurmaktadır.
Bu, Dasein’ı az çok açıklıkla ve sahih biçimde kendi “var olduğu
ve işbu var olmaklığı içinde varlık-imkanı sergileyerek var olmak
durumunda oluşu" ile yüz yüze getirir. Fakat haletiruhiyemiz genellikle
fırlatılmışlığımızı gizler. Dasein fırlatılmışlıktan kaçarak, herkes-
benliginin sözüm ona hürriyetinin rahatlatıcılığına sığınır. Bu kaçışa,
tekinsizlikten kaçış demiştik ve tek-başına-kahnan dünya-içinde-va-
rolmayı temelden belirlediğini söylemiştik. Aslında tekinsizlik, havf
denilen temel bulunuşta kendini açığa vurmakta ve fırlatılmış Dasein’m
en elemanter açımlanmışlığı olarak onun dünya-içinde-varolu-
şunu dünyanın hiçliğiyle karşı karşıya bırakmaktadır. Dasein kendi
en zati varlık-imkamm kaybetme havfı içinde olup da bu hiçlikten
havfetmektedir. Yoksa vicdanın celbindeki celbeden, tekinsizliğinin m
dibinde bulunan Dasein mıdır?
Elimizde bunun aleyhini gösterecek hiçbir şey yok. Keza celbeden
ve onun celbiyle ilgili karakterizasyonumuz esnasında ortaya konulan
her şey lehte bir cevap vermemizi gerektiriyor.
292