Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

Dolayısıyla incelememiz, bu ayrımda şu aşamaları izleyecektir: Dasein’m
olası bütün-oluşu ve ölüme yönelik varlık (Birinci Bölüm); sahih
bir varlık-imkanınm Dasein’sal bakımdan delillendirilmesi ve kapalılığı-açma-kararlılığı
(İkinci Bölüm); Dasein’ın sahih bütün-olma-imkanı
ve ihtimam-göstermekliğin ontolojik anlamı olarak zamansallık (Üçüncü
Bölüm); zamansallık ve hergünkülük (Dördüncü Bölüm); zamansallık
ve tarihsellik (Beşinci Bölüm); zamansallık ve alelade zaman kavramının
menşei olarak zaman-içindelik (Altıncı Bölüm).1
Birinci Bölüm
Dasein’m Olası Bütün-Oluşu ve Ölüme Yönelik Varlık
§ 46. Dasein’sal Bütün-Oluşun Ontolojik Bakımdan
Kavranıp Belirlenmesinin Görünürdeki İmkansızlığı
Yapmamız gereken, Dasein’a ilişkin yukarıdaki analizin neşet ettiği
hermenötik durumlandırmamn yetersizliklerini aşmaktır. [236] Zorunlu
olarak elde etmeye gayret gösterdiğimiz ön-sahiplik Dasein’m bütününden
başka bir şey değildir. Bu ön-sahipliğe kayıncı-bakış içinde kalarak
şunu sormak durumundayız: Bahse konu varolana, kendi varoluşu içindeyken
onun kendi bütün-oluşu içinde erişilebilir mi, yoksa erişilemez
mi? Bir ödev olarak bizden talep edilen bu vazifenin imkansızlığına ilişkin
sanki ortada oldukça ağır sebepler varmış gibi görünmektedir, ki
bunlar, Dasein’m bizatihi varlık konstitüsyonunda yatıyormuş gibidir.
Öyle anlaşılıyor ki, Dasein’m yapı bütününün bütünlüğünü oluşturan
ihtimam-göstermeklik ile kendi ontolojik anlamı bakımından
bu varolanın olası bütün-oluşu çelişmektedir. Zira ihtimam-göstermekliğin
birincil momenti olan “kendini-önceleme” şu demek değil
miydi: Dasein hep kendi varlığı uğruna var olmaktadır? “Var olduğu
müddetçe", yani hitamına değin Dasein, kendi varlık imkanına mütealliktir.
Diyelim Dasein varolmaya halen devam ediyor ama, “önünde”
1) On dokuzuncu yüzyılda S. Kierkegaard, varoluş meselesini varoluşa-dair bir mesele olarak
açıkça kavrayabilmiş ve hakkında nüfuz edici biçimde tefekkürde bulunmuştur. Mamafih eksistensiyal
sorunsalımıza o kadar yabancı kalmıştır ki, ontolojik bakımdan tümüyle HegeS’in
ve onun anladığı şekliyle Aııtikçağ felsefesinin tabiyeti altında bulunmuştur. Bu yüzden Kierkegaard’ın
teorik değil sadece “gönül yükseltici” yazılarından felsefi bakımdan öğreneceğimiz
çok daha fazla şey vardır - havf kavramı hakkmdaki risalesi istisna. IHfidegger burada ikinci
cümledeki "eksistensiyal" sözcüğüne şu derkenarı düşmüştür. “Özellikle fundam ental-ontolojik
olarak, yani esas itibariyle varlık sorusunu hedefleyerek’’.]
250