Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

vuşturur. Bir-şey-için-bakış korkunç olanı görür, çünkü o, korku bulunuşu
içinde vardır. Bulunuş içindeki dünya-içinde-varolmamn saklı
duran imkanı olarak korkma (buna “korkuyor-olmaklık” diyoruz),
dünyayı peşinen öylesine açımlamıştır ki, böylece ondan hareketle korkunç
olanlar bize yanaşabihnektedir. Yanaşabilmenin bizatihi kendisi,
dünya-içinde-varolmamn özü gereği eksistensiyal mekansallığı tarafından
serbest bırakılmıştır.
Korku ne hakkında korkmaktadır? Korku, korkan varolanın (yani
Dasein’m) kendisi hakkında korkmaktadır. Kendi varlığı içinde kendisini
mesele eden varolanlar korkabilir sadece. Korkmak bahse konu varolanı
tehlikeye düşmüşlüğü, bizatihi kendisine temlik edilmişliği içinde
açımlar. Korku daima Dasein’ı kendi şuradalığı içindeki varlığı bakımından
meydana vurur, belirtik olma dereceleri farklı farklı olsa da.
Örneğin yerimiz yurdumuzdan korktuğumuzda, daha yukarıda korkunun
nedenine ilişkin sunduğumuz belirlenimlerin aksine bir örnek vermiş
olmayız. Çünkü dünya-içinde-varolma olarak Dasein, zaten hep ilgilenme
içindeki bir var olmadır. Dasein öncelikle ve çoğunlukla neyle
ilgileniyorsa oradan hareketle var olmaktadır. Bunun tehlikeye düşmesi,
beraberinde var olmanın tehdit edilmesi demektir. Korku Dasein’ı
öncelikle olumsuzlayan bir surette açımlar. Şaşırtır ve “kafa karışmasın
a neden olur. Aynı zamanda korku, tehlikeye düşmüş olan içinde-
var-olmaklığın tehlikeye düştüğünü göstererek bizi ona kapar. Nihayetinde
korku yatışınca Dasein, kafasını yeniden toplamak zorunda kalır.
Bir şeylerden korkmak olarak korkma, eşit derecede asli olarak dün-
ya-içindeki varolanı daima kendi tehditkarlığı içinde; içinde-var-olmak-
lığı ise tehdit-edilmişliği içinde (ister olumsuzlayıcı, isterse olumlayıcı
olsun) açımlar. Öyleyse korku, bulunuşun bir halidir.
Korkmak başkalarına ilişkin de olabilir. Bu durumda, başkaları
için korkmaktan söz edilir. Ama birileri için korkmak, başkasının
kendi korkusunu üzerimize devralamaz. Bu zaten imkansız bir şeydir,
çünkü başkası için biz korkarken o başkasının korkuyor olması gerekmez.
Hatta başkası için en çok korktuğumuz durumlar, tam da o başkasının
korkm am ası ve tehditkar [1421 olan üzerine pervasızca koşması
durumlarıdır. Birileri için korkmak, başkalarıyla birlikte-bulu-
nuşun bir suretiyse de başkalarıyla-birlikte-korkmak ve hatta hep-be-
raber-korkmak zorunluluğunu taşımaz. Öyle ki, başkaları için korktuğumuz
halde kendimiz için korkmuyor bile olabiliriz. Fakat aslında
daha yakından bakıldığında, başkaları için korkmak aslında kendim-
için-korkmaktır. Burada “endişe ettiğimiz” şey; başkalarıyla olan bir­
149