Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

meydana getirmez mi? Bu bakışla görülenler zaten hep anlamasal-tef-
sir edicidir. Onlar, içinde imleme rabıtalarının (bir-şey-içinliğin) açık
biçimde oluşunu taşır ki, bunlar da yalın biçimde karşılaşılanların anlaşıldıkları
ilintililik bütününe aittirler. Anlaşılanın dile getirilişi, varolanın
“bir-şey-için-bir-şey”in rehberliğinde tefsir edici biçimde yakın
laştınlışı içinde olup, onun hakkında tematik olarak ifadede bulunmaktan
önce gelir. Tematik ifade ediş içinde “ne içinlik” öncelikle
meydana çıkıyor değildir. Burada ifade edilen, ifade edilişi sadece o şekilde
mümkün olan, telaffuz edilebilirliği sadece öyle olandır. Yalın bir
temaşa edişte, açık bir ifadede bulunulmuyor olabilir. Ama bu, yalın
görüşte telaffuz edici tefsirin ve hatta ne içinlik yapısının olamayacağı
sonucunu doğurmaz. En yakınımızdaki nesnelerle şöyle veya böyle
meşgul olurkenki yalın görüş, tefsir yapısını o kadar asli biçimde içinde
taşır ki, bir şeyi ne içinliği olm aksızın kavramak için bir tür tutum
değişimi gerekir. Başka bir deyişle, bir şeyin sadece-öylece-karşımda-
bulunuşu, artık-anlayam am a dem ek olan saf dikiz edişte var olur. Ne
içinlikten münezzeh söz konusu kavrayış, yalın anlamasal görmenin
bir yoksunluk hali olduğu halde, bundan daha asli değildir ve hatta ondan
türemiştir. “Ne içinliğin” ontik bakımdan dile getirilmiyor oluşunu,
onun anlamanın apriorik eksistensiyal konstitüsyonu olduğunu
gözden kaçırmamak gerekir.
Fakat eğer el-altında-olan gereçlere ilişkin her duyumsama zaten an-
lamasal-tefsir edici ise ve bir-şey-için-bakışla bir-şeyi-bir-şey-olarak
karşılaştırıyorsa, [150] bu durum şu anlama gelmez mi: ilk önce pür
mevcut-olan tecrübe edilir, ondan sonra onun örneğin kapı içinliği, bina
içinliği mi kavranır? Oysa böyle bir anlayış, tefsirin spesifik açımlama
işlevini yanlış anlamak demek olurdu. Çünkü tefsir, çıplak biçimde
mevcut-olana belirli bir “anlam” yükleyip ona bir değer yapıştırıyor değildir.
Aksine, bizatihi dünya-içinde karşılaşılanlar zaten hep dünyayı
anlama içinde açımlanmış olan bir ilintililiğe sahip olup, bu ilintililik
tefsir aracılığıyla açığa taşınır.
El-altmda-olanlar hep ilintililik bütünü içinden hareketle anlaşılır.
Bahsedilen ilintililik bütünü, tematik bir tefsirle açıkça kavranmış olmak
zorunda da değildir. Bu bütün, sözü edilen tematik tefsire uğramış
olsa bile daha sonra, ayırtsız kavrayış seviyesine yeniden iner. Ve tam
da bu haldeyken hergünkü bir-şey-için-bakışsal tefsirin özsel temelini
oluşturur. Bu da, her defasında örı-sahiphk üzerine temellenir. Kavrayışın
kendine maledilmesi demek olan ön-sahiplik, daha önce kavranmış
olan bir ilintililik bütünü içinde anlamasal var olma dairesinde hareket
158