Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

Başkalarıyla ilgilenilen birlikte-olmanın herkes-benliğine demek ki,
celp isabet eder.
[273] Dasein ne üzere celbedilir? Bizatihi kendi benliği üzere. Ama
Dasein’m umumi hep-beraber-olmaklık içinde şu veya bu sayılması, şunu
veya bunu yapabilmesi, ilgilenmesi, hatta tutulup yakalanması, kendine
bir şeyleri dava kabul etmesi, bir yerlere taşınması değil. Söz konusu
celpte Dasein, dünyasal anlayış içinde başkaları ve kendisi için ne
ise onun üzerinden geçip gider. Benliğe yapılan celbin bundan en ufak
bir malumatı yoktur oysa. Herkes-benliğinin benliği celbedildiği ve duyduğu
için, herkes kendi içine çöküp gider. Celbin herkesin ve Dasein’m
ıımumi tefsir manzumelerinin üzerinden geçip gitmesi, celbin onlara tesir
etmediği anlamına gelmemektedir. Zira tam da üzerinden geçip gitmeyle
celp, umumi kabul görme peşinde koşan herkesi anlamsızlık içine
terk eder. Celbedilme yüzünden barınak ve korunağından mahrum
kalan benlik, celple birlikte yine kendi.ıe taşınır.
Herkes-benligi bizatihi benliğe celbedilir. Fakat bu benlik; yargılamanın
“objesi” olan, kendi “iç dünyasının” heyecanlı-meraklı ve dur durak
bilmez aynştınlışının konusu olan veya ruh hallerinin ve onlann arka
planlarının “analitik” dikizlenişinin mevzusu olan benlik değildir. Her-
kes-benliğindeki benliğin celbedilişincle benlik, kendini “dış dünyadan”
kapayabileceği bir içselliğe doğru sürüklenmez. Celp bütün bunların üzerinden
geçip gider ve dağıtır ve sadece bizatihi benliği celbeder. Mamafih
bu, dünya-içinde-varolmaktan başka bir surette gerçekleşmez.
Peki ama, işbu sözün hakkmda-söz-edilenini nasıl belirleyeceğiz?
Celbedilene vicdan neyi seslenip söyler? Kati anlamda cevap verecek
olursak: hiçbir şeyi. Zira celp hiçbir şeyi dile getirmez, dünyevi hadiseler
hakkında hiçbir malumat vermez, anlatacağı hiçbir şeyi yoktur
onun. Celbedilen benliği “kendi kendisiyle konuşmaya” yönlendirmeye
ise hiç gayret etmez. Celbedilen benliğe “hiçbir şey” s eslenerek söylenmez,
çünkü burada o, kendi benliğine, yani en zati varlık-imkamna
çağırılır. Celpsel eğilime uygun olarak celp, celbedilen benliği bir “duruşmaya”
buyur etmez. Zira o, en zati kendi-olma-imfcamna çağrı olduğu
için, Dasein’ın kendi en zati imkanlarına ön-(“öne”-)celbedilişidir.
Celp her türlü beyandan aridir. Hatta o, kendini kelimelerle dile getirmeye
bile çalışmamaktadır —mamafih asla karanlık ve belirsiz de değildir.
Vicdan bir tek ve daim a sükut halinde söz-eder. Böylece müşahade
edilebilirliğinden hiçbir şey kaybetmediği gibi, celbedilip çağrılan Dase-
in’ı kendi benliğinin ketumiyetine mecbur eder. Celbin yönelttiği çağrıyı
kelimelerle formüle etmiyor olması, [274] fenomenimizi esrarengiz
2 8 9