Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

akımdan Dasein’ın asli bir varlık minvali olduğunu inkar etmeye
ayartmamalıdır bizi. Çünkü haletiruhiye içindeki Dasein, her türlü bilme
ve istemenin öncesinde ve onların açımlama kapsamının üzeri ve ötesinde
bizzat açımlanıyor olmaktadır. Üstelik haletiruhiyeye hakim olmak,
herhangi bir haletiruhiyeye sahip olmaksızın gerçekleşmez, aksine
hep belirli bir karşı haletiruhiyeden hareketle olur. Böylece, bulunuşun
birinci ontolojik öz karakteri olarak şunu elde etmiş oluruz: Bulunuş,
Dasein'ı kendi fırlatılm ışlığı içinde açım lar ve bunu öncelikle ve çoğunlukla
kaçuııcı yüz çevirme yordam ıyla yapar.
Sırf bunlara bakılınca bile görülüyor ki bulunuş, herhangi bir ruhsal
durumun mevcut oluşundan çok başka ve uzak bir şeydir. Aynca bulunuş,
dönüp bakıcı ve geriye dönücü bir kavrama karakterine de sahip
değildir. Zira her türlü içkin refleksıyonun birtakım “serencamlar”
mevcut bulabilmesi, şuradalığın zaten bulunuş içinde açımlanmış olmasından
ileri gelmektedir. “Yalın bir haletiruhiye” şuradahğı daha asli
biçimde açımlar ve fakat herhangi bir algılama yokluğuna kıyasla şu-
radalığı buna mütekabil inatçı biçimde de kapar.
Bunu bize keyifsizlik güzel biçimde göstermektedir. Bu haldeyken
Dasein, kendisine karşı körelir, ilgilenilen çevreleyen-dünya bir perde
ardına gizlenir, ilgilenmenin bir-şey-için-bakışı yanıltılır. Bulunuş üzerinde
o kadar az refleksiyon yapılmıştır ki, böylece Dasein tam da bu feda
ve teslim edilmişlik içinde ilgilenilen “dünya”ya gafil avlanmış olur.
Haletiruhiye bizi gafil avlar. O ne “dışarıdan” ne de “içeriden” gelir.
Dünya-içinde-varolmanın bir sureti olarak yine ondan neşet ederek
yükselir. Ve böylece bulunuşu, “içimizin” refleksiyona dayalı kavranışına
karşı menfi biçimde ayırıp sınıflandırmaktan sıyrılıp, onun açımla-
yıcı olmayan karakterini de [137] müspet olarak idrak etmeye varmış
oluruz. Haletiruhiye dünya-içinde-varolmayı bir bütün olarak zaten hep
açımlamış olduğu için, kendimizi bir şeylere yöneltebilmeyi her şeyden önce
mümkün kılabilm ektedir. Dolayısıyla keyif, öncelikle ruhsal olana
müteallik olmadığı gibi onun içindeki bir hal de değildir. O, esrarengiz
biçimde buradan dışarıya taşıp nesne ve kişilere sirayet etmez. İşte burada,
bulunuşun ikinci öz karakteri kendisini görünür kılar. Bulunuş
dünyanın eşit derecede asli açımlanmışlıklarının (yani birlikte-Dasein ile
varoluşun) eksistensiyal bir temel türüdür, zira o, özü gereği dünya-
içinde-varolmadır.
Bulunuşun açığa çıkarılan bahse konu iki öz belirlenimlerinin (fır-
latılmışlığm açımlanışı ile dünya-içinde-varolma bütününün ilgili
açımlanmışlıkları) yanı sıra üçüncü bir belirlenimi daha dikkate almak
144