Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

lerin eşit derecede asli olma fenomeni, ontoloji tarafından çoğu kere ihmal
edilmiştir, çünkü her şeyin menşeinin ispatına çalışılırken zapte-
dilemeyen bir yöntemsel eğilim yüzünden tekil bir “asli zemin" üzerine
odaklanıp kalınmıştır hep.
[132] Bizatihi olarak içinde-var-olmamn fenomenal karakteristiğini
yapabilmek için bakışımızın istikameti ne olmalıdır? Bunu cevaplayabilmek
için şunu hatırlayalım: Bahse konu fenomeni ilam ederken,
fenomenolojik bakışımıza şunlar emanet edilmişti: İçinde-var-olmak
herhangi bir mevcut-olanm başka bir mevcut-olamn içinde olması demek
olan mevcut-oluşsal içindelikten farklıdır; içinde-var-olmak
“dünya”nın mevcut-olması hasebiyle başlattığı bir mevcut-olan öznenin
tabiat özelliği değildir; içinde-var-olmak daha ziyade, bahse konu
varolanın özü gereği olan kendi varlık tarzıdır. Peki ama bu fenomen,
mevcut-olan özne ile mevcut-olan nesne arasındaki bir com m erci-
um’dan başka ne olabilir? Bunu bu şekilde tefsir etmekle fenomenal
mevcudiyete biraz daha yaklaşılmış olunur, eğer bu ifadeyle şu denilmek
isteniyorsa: Bahse konu “aradalığm” varlığını Dasein var eder. Fakat
söz konusu “aradalığı” cihet kabul etmek yine de yanıltıcı olacaktır.
Çünkü bahse konu aradalıgın bizatihi neyin arasında “var” olduğunu
belirlediğimiz için farkında olmaksızın bu varolanı ontolojik bakımdan
belirlenimsiz tutmuş oluruz. Burada “aradalık”, iki mevcut-
olanm convenientia’sı olarak kavranmış olmaktadır. Fakat bunu önceden
çıkış noktası olarak koymak, bahse konu fenomeni parçaladığı gibi,
onun bu parçalarını biraraya getirerek birleştirmek de ümitsizcedir.
Zira burada eksik olan sadece “harç” değildir, parçalanmış (ya da hiç
meydana vurulmamış) olan o birleştirmenin yapılacağı “şetna”nm ta
kendisidir. Ontolojik bakımdan kritik olan, öncelikle bahse konu fenomenin
parçalanmasını önlemek, yani onun müspet fenomenolojik
mevcudiyetini emniyete almaktır. Bunun için büyük bir zahmete girişmek
zorunda olmamız tek bir şeyi gösterir: Ontik bakımdan kendiliğinden
anlaşılır olan bir şey, “bilgi sorunsalı”mn geleneksel ele alma
minvalini izleyen ontolojik bir irdelemede neredeyse fark edilemeyecek
kadar tanınmaz hale gelmektedir.
Özü gereği dünya-içinde-varolma ile tesis olan bir varolan hep bizzat
“şura” olarak vardır. Alışık olunan sözcük anlamıyla “şura”; “bura”
ve “ora”ya işaret etmektedir. Bir “işte buradaki ben”in “buralığı” daima
el-altında-olan bir “ora”dan hareketle bilinmektedir (ona yönelik
mesafe-kaldırıcı-doğrultu-kazandırıcı-ilgilenici varlığı anlamında).
Kendi “yer” ini belirleyen Dasein’ın eksistensiyal mekansalhğı bizatihi
139